Είδα ένα video όπου ένας μπαμπάς ξυρίζει το κεφάλι του. Η κόρη του έχει καρκίνο και δεν έχει μαλλιά. Το έκανε με μεγάλη χαρα…
Ήταν από τα πρώτα πράγματα που ήθελα να κάνω όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο. Ήθελα να ξυρίσω κι εγώ το κεφάλι μου. Να είμαι ίδια με την Νεφέλη. Να της δείξω ότι είμαι δίπλα της. Δεν μπορούσα να πάρω εγώ τα φάρμακα, δεν τρυπούσαν τις δικές μου φλέβες, δεν έμπαινα μαζί στα χειρουργεία, δεν έκανα εγώ εμετούς, δεν πάθαινα αλλεργικά σοκ από την χημειοθεραπεία. Έμενα μαζί της, ξυπνούσα και κοιμόμουν μαζί της, έτρωγα ό,τι έτρωγε, έπαιζα ό,τι έπαιζε. Θα έκοβα και τα μαλλιά μου και θα της έδειχνα ότι όλα μαζί τα περνάμε.
Ήθελα να απαλλαγώ κι από τις τρίχες μου, δεν ήθελα τίποτα να με φορτώνει… Με ενοχλούσαν τα πάντα εκείνη την περίοδο.
Θυμάμαι το είχα συζητήσει με την κα Χρυσανθακοπούλου, την Πένυ, ψυχολόγος του συλλόγου Πίστη. Δίπλα μας από την ημέρα της διάγνωσης. Μου εξήγησε λοιπόν γιατί αυτό είναι λάθος: γιατί τα δικά μου μαλλιά θα ξαναβγαίναν πιο γρήγορα από της Νεφέλης. Γιατί η Νεφέλη θα ξαναέχανε τα μαλλιά της κι άλλη φορά. Γιατί τις πρώτες μέρες δεν θα είχαμε και οι δύο μαλλιά, αλλά εγώ σε λίγες μέρες θα ξαναέβγαζα μαλλιά. Εγώ, ό,τι και να έκανα, δεν ήμουν στη θέση της.
Τα παιδιά δεν δίνουν σημασία στις τρίχες. Τα παιδιά δεν έχουν κανένα θέμα με το γυμνό τους κεφαλάκι.
Εγώ τι ήθελα να δείξω; Και σε ποιον;
Είχα άλλους τρόπους να είμαι δίπλα της…
Και τότε η Πένυ μου έδωσε ένα «πλάνο». Και το τηρήσαμε. Με την βοήθεια της, περάσαμε λιγότερο ανώδυνα τις ημέρες της νοσηλείας.
Από τότε λέω: Με τρίχες θα ασχολούμαστε; Έχουμε κι άλλους τρόπους να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Κι έκοψα τα μαλλιά μου κοντά (αυτό ήθελα να το κάνω από το 2010)
Μαμά Μένια
