Σήμερα θα γυρίσω αργά στο σπίτι. Έχω φορτωμένη μέρα, με πολλά ραντεβού και μία εκδήλωση το απόγευμα. Δεν ξέρω αν θα προλάβω τα παιδιά πριν πέσουν για ύπνο. Σίγουρα το απόγευμα θα πάνε να παίξουν στην παιδική χαρά, αφού δρόσισε λίγο. Αν ήταν στην Ακράτα θα πέρναγαν όλη τη μέρα στη θάλασσα. Είναι 3 Ιουλίου και όλα είναι κανονικά! Όμως πριν από ακριβώς 4 χρόνια, σαν σήμερα, τίποτα δεν έμοιαζε κανονικό…
Στις 3 Ιουλίου 2013 η Νεφέλη διαγνώστηκε με λευχαιμία. Έχουμε γράψει και έχουμε πει πολλά για αυτό από τότε. Ακόμα περισσότερα έχουμε μάθει μέσα από αυτή τη δοκιμασία.
Σήμερα είναι 3 Ιουλίου και όλα είναι κανονικά για εμάς, χρειάστηκε όμως να διασχίσουμε μια έρημο, να κολυμπήσουμε έναν ωκεανό και να σκαρφαλώσουμε ένα πανύψηλο βουνό για να γίνουν “όλα κανονικά”. Στη διαδρομή κινδυνεύσαμε να χάσουμε τα πάντα, τον ίδιο τον εαυτό μας. Στην ίδια διαδρομή γνωρίσαμε πολλούς που η πορεία τους δεν τους έφερε στο “όλα κανονικά”. Κάποια παιδιά χάθηκαν, κάποιοι γονείς έχασαν τα πάντα, έχασαν ο ένας τον άλλον, έχασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι παλεύουν ακόμα, ώστε κάποια στιγμή να είναι και για αυτούς “όλα κανονικά”. Δεν ξέρουν αν θα τα καταφέρουν, αλλά παλεύουν. Όπως κάναμε κι εμείς…
Ο καρκίνος νικιέται, αλλά όχι πάντα. Ο καρκίνος της παιδικής και εφηβικής ηλικίας νικιέται σε μεγάλο ποσοστό, πολλά παιδιά θεραπεύονται και συνεχίζουν τη ζωή τους –όπως η Νεφέλη–, αλλά όχι όλα. Και η μάχη δεν είναι εύκολη. Πέρα από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τα φάρμακα, χρειάζεται και αστείρευτη δύναμη, που δυστυχώς δεν την έχουμε όλοι. Τη δύναμη για να αντεπεξέλθει στη θεραπεία και να βγει η νικήτρια η Νεφέλη τη βρήκε μέσα της. Τη δύναμη για να σταθούμε δίπλα της και να τη στηρίξουμε όπως έπρεπε –και ταυτόχρονα να σταθούμε δίπλα στον Πάρη και να στηρίξουμε κι εκείνον– εγώ και η Μένια τη βρήκαμε ο ένας από τον άλλον.
Αυτά τα χρόνια γνώρισα οικογένειες που ξεκίνησαν μαζί να δίνουν τη μάχη αλλά στην πορεία «σκόρπισαν». Γνώρισα μητέρες που έδιναν από την αρχή μόνες τη μάχη πλάι στα παιδιά τους. Αλλά γνώρισα και πατεράδες που έκαναν ακριβώς το ίδιο –ακόμα έχω στα μάτια μου την εικόνα του πατέρα που έφερνε μόνος την έφηβη κόρη του στο νοσοκομείο για τις θεραπείες της, την φρόντιζε, της έλεγε αστεία για να γελάει και την κοίταζε στα μάτια μέχρι που αυτά έκλεισαν για πάντα.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς είναι να δίνεις αυτή τη μάχη μόνος, χωρίς ένα σύντροφο-συμπολεμιστή να σε κρατάει όρθιο. Κι αν θαυμάζω αυτούς που το καταφέρνουν, δεν μπορώ παρά δημόσια να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στη Μένια, χωρίς την οποία εγώ θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρω…
Απόψε, όταν γυρίσω στο σπίτι θα πάω στο κρεβάτι της Νεφέλης και θα της χαϊδέψω τα μαλλιά καθώς θα κοιμάται ήσυχη. Το ίδιο θα κάνω και στον Πάρη. Σήμερα είναι 3 Ιουλίου και όλα είναι κανονικά. Για εμάς. Κάποιοι άλλοι παλεύουν ακόμα και μας χρειάζονται δίπλα τους!
Γ.
