γράφει η Ευφροσύνη Φωτεινάκη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος, Ειδικευμένη στην Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεία (http://efrosynifotinaki.gr/)
Η σκέψη και μόνο της απόλαυσης, της χαράς, της ηδονής, ενός έντονου γέλιου και κάποιων στιγμών ξενοιασιάς, ενώ το παιδί μας νοσεί, μας πλημμυρίζει με ενοχές, μας κάνει να αισθανόμαστε “κακοί γονείς” και τελικά μας οδηγεί σε ακόμη περισσότερη εσωστρέφεια.
“Αφού το παιδί μας νοσεί, νοσούμε και εμείς και αφού το παιδί μας πονά, πρέπει να πονάμε και εμείς” είναι φράσεις που ακούω στο γραφείο μου, από γονείς που βιώνουν την ασθένεια του παιδιού τους.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως όταν το παιδί μας πονά εμείς χρειάζεται να είμαστε δυνατοί, οχυρωμένοι, με γερά πατήματα και ατελείωτη διάθεση να είμαστε εκεί, δίπλα του, πάντοτε σίγουροι πως θα τα καταφέρουμε, πάντοτε σίγουροι πως η ζωή θα γίνει πάλι όμορφη, διαβεβαιώνοντάς το πως δεν μας κάνει κακό, προφυλάσσοντάς το από δικές του τύψεις και ενοχές.
Αναρωτιέμαι όμως, πόσο θετικοί, δυνατοί και υγιείς ψυχικά και σωματικά μπορούμε να είμαστε όταν εγκαταλείπουμε την ερωτική μας ζωή, όταν κλειδώνουμε την ερωτική μας επιθυμία, όταν σκοτώνουμε κάθε περιθώριο ηδονής γιατί βαθιά μέσα μας νιώθουμε πώς θα “προδίδαμε” το παιδί μας αισθανόμενοι χαρά, ηδονή, οργασμό;
Η αντίστασή που δείχνουν οι γονείς με παιδιά που νοσούν, στο να επενδύσουν στην σεξουαλική τους ζωή και να συνδεθούν ερωτικά με τον σύντροφο τους, “ντύνεται” με συναισθήματα αποστροφής, ντροπής, ενοχής αλλά και φόβου για το πώς θα νιώθουν κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την ερωτική επαφή. Αυτό το φαινόμενο συναντάται συχνότερα στις μαμάδες, που με τεράστια ενοχή και ενδοψυχικές συγκρούσεις κλειδώνουν τον ερωτισμό τους, αποχαιρετώντας την γυναίκα μέσα τους.
Οι άνδρες από την άλλη, που από τη φύση τους δεν αγαπούν την λεκτική επικοινωνία και που σπάνια εκφράζουν το φόβο, την αγωνία, την απελπισία τους, αποζητούν μέσω της ερωτικής επαφής την ένωση, την συναισθηματική ασφάλεια, την επικοινωνία, τη σιγουριά πως η γυναίκα τους είναι εκεί, πως κάποια κομμάτια της ζωής τους παραμένουν σταθερά μέσα στη δίνη της ασθένειας του παιδιού τους.
Είναι μάλιστα συχνό φαινόμενο η γυναίκα να θυμώνει στον άνδρα της που θέλει να κάνουν σεξ και με θυμό να του λέει «εκεί είναι το μυαλό σου τώρα;”, γεμίζοντας τον ακόμη περισσότερες τύψεις.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας στάσης βέβαια αποτυπώνονται στην ψυχική ισορροπία του κάθε γονιού ξεχωριστά αλλά και στην ισορροπία της σχέσης συνολικά. Ο γονιός του παιδιού που νοσεί έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με πολύ πόνο, φόβο, απελπισία αλλά και πολλές και σοβαρές ευθύνες, ελάχιστο προσωπικό χρόνο και μια καθημερινότητα όπου τα «πρέπει» κυριαρχούν και τα «θέλω» σβήνουν μπροστά σε ένα τεράστιο και απόλυτο «θέλω»: «θέλω να γίνει το παιδί μου καλά». Αξίζει σα γονείς να καταλάβουμε όμως πως προστατεύοντας τη σχέση μας, συντηρώντας τον ερωτισμό μας, πλησιάζοντας τον άνθρωπό μας, δίνουμε κίνητρα ζωής σε μια τέτοια καθημερινότητα, κίνητρα που μας κρατούν ακόμη πιο σταθερά στα πόδια μας.
Αξίζει να αναφέρω κάπου εδώ πως μια γυναίκα χωρίς σεξουαλική ζωή είναι μια γυναίκα που κρατά κλειδωμένο ένα κομμάτι της ταυτότητάς της, έναν σημαντικό της ρόλο, την ίδια της την φύση. Η αποχή από την ερωτική ζωή για ένα χρονικό διάστημα θα προκύψει σε κάθε γυναίκα στην πορεία της ζωής , όμως η άρνηση για ερωτική επαφή που είναι συνδεδεμένη με την ενοχή οδηγεί ουσιαστικά σε παραίτηση και βαθύ φόβο.
Για τον άνδρα από την άλλη πλευρά, η απουσία ερωτικής ζωής μοιάζει ακόμη πιο αποδιοργανωτική μιας και σε μια καθημερινότητα που του έχει ήδη αφαιρέσει την δυνατότητα να προστατεύσει το παιδί του, αισθάνεται την επιπρόσθετη αδυναμία να έχει δική του τη σύντροφό του, νιώθοντας ακόμη πιο αδύναμος και μόνος. Το σεξ για τον άνδρα λειτουργεί συχνά και σαν αγχόλυση αλλά και σα διαφυγή από τις μεγάλες δυσκολίες της ζωής γι’ αυτό και πολλοί άνδρες θα οδηγηθούν στην αυτοικανοποίηση ακόμη και καταναγκαστικά ενώ κάποιοι άλλοι σε εφήμερες σχέσεις της μιας νύχτας που θα λειτουργούν περισσότερο σαν μια άμυνά απέναντι στο φόβο θανάτου, σαν μια –επιπόλαιη- επιμονή στη ζωή.
Είναι αλήθεια πως η σεξουαλική και συναισθηματική αδράνεια δεν προφυλάσσουν παρά εγκλωβίζουν το άτομο σε μια καθημερινότητα κενή από συντροφικότητα, κρατάνε πίσω τους γονείς από την διεκδίκηση μιας πιο ποιοτικής προσωπικής ζωής, μιας πιο ολοκληρωμένης ύπαρξης. Είναι απαραίτητο να αναφέρω κάπου εδώ πως η μακροχρόνια σεξουαλική αδράνεια οδηγεί σε μείωση της αυτοπεποίθησης, σε αρνητική εικόνα εαυτού και σώματος και σε μια στρεβλή αίσθηση πως «δεν μπορώ να ξαναβρώ τον ερωτισμό μου, εγώ που τον κράτησα για τόσο καιρό κλειδωμένο», πεποιθήσεις που παραμένουν και επιμένουν ακόμη και όταν το παιδί γίνει καλά και το ζευγάρι κληθεί να επιστρέψει στην κανονικότητά του . Η συναισθηματική αδράνεια, η απόσταση από τον έρωτα, οδηγεί σε ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς, σε εξάρσεις άγχους, ακόμη και σε κατάθλιψη.
Η σεξουαλική μας ζωή είναι κομμάτι της υγείας και της ψυχικής μας ισορροπίας. Η ικανότητα να σχετιζόμαστε, να αλληλεπιδρούμε συναισθηματικά και σεξουαλικά μας κρατά ζωντανούς!
Και όταν το παιδί μας νοσεί δεν υπάρχει τίποτε πιο ολοκληρωμένο να του προσφέρουμε από έναν γονιό ζωντανό, δυνατό, και ένα ζευγάρι γονιών ενωμένο, δεμένο, σαν μια ασπίδα που μπορεί να το προστατεύσει από κάθε κίνδυνο.
