Πριν το νηπιαγωγείο

Η Νεφέλη θα πάει νηπιαγωγείο. Η Νεφέλη είχε πάει παιδικό σταθμό πέρσι, αλλά δεν ολοκλήρωσε τη χρονιά. Πέρσι τέτοιες μέρες, ήμουν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινε σχολείο, που θα γινόταν ένα «κανονικό» παιδί. Πέρσι βιαζόμουν πολύ να γίνει η Νεφέλη ένα «κανονικό» παιδί, να κερδίσει τις στιγμές που έχασε, να τα αφήσουμε όλα πίσω. Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Η θεραπεία της, οι ιώσεις, η λάθος επιλογή παιδικού σταθμού, όλα μαζί μας απογοήτευσαν πολύ. Από αυτή την εμπειρία  μόνο αρνητικά μετράω. Αλλά στη Νεφέλη έχει λείψει το σχολείο. Και το κατάλαβα σήμερα, που περάσαμε έξω από τον παιδικό σταθμό, και είπε : «Ο σταθμός μου. Δεν πήγα πολύ αλλά είναι ο σταθμός μου, Πάρι»…

Τώρα όμως δεν θέλω να πάει νηπιαγωγείο. Τώρα φοβάμαι πιο πολύ από πέρσι. Τώρα δεν θέλω να ρισκάρω ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά της. Αν και τώρα είναι πιο έτοιμη από ποτέ. Τελείωσε η θεραπεία της, δεν έχει συχνές εξετάσεις, δεν παίρνει φάρμακα. Τώρα, κανονικά, θα πάει νηπιαγωγείο. Θα συνεχίσει το κολυμβητήριο, θα ξεκινήσει πιάνο, θα συνεχίσει ζωγραφική, όλες οι μέρες της θα είναι γεμάτες. Όμως τώρα δεν θέλω να βγαίνουμε από το σπίτι. Ούτε και ο Πάρις θέλω να πάει παιδικό σταθμό. Θέλω να μείνουμε όλοι κλεισμένοι στη γυάλα μας. Αλλά θα μου περάσει…

Μένια