Το πρότυπο μου…

Η κόρη μου είναι το πρότυπο μου. Άργησα να το συνειδητοποιήσω. Την βλέπω να μεγαλώνει, να διεκδικεί, να νευριάζει, να προσπαθεί, και τη θαυμάζω. Ασυνείδητα. Δεν το είχα καταλάβει. Την κοίταζα όπως η μαμά το παιδί της αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ τη θαυμάζω και πόσο πολύ θέλω να την κάνω περήφανη για τη μαμά της, όπως είμαι κι εγώ περήφανη για εκείνη.
Τώρα, έπειτα από 2 χρόνια, που η καθημερινότητα μας είναι πια η φυσιολογική καθημερινότητα της οικογένειας, υπάρχουν στιγμές που «ξεχνάω» τον καρκίνο. Τα καθημερινά μας προβλήματα είναι τώρα τί θα φορέσει στο σχολείο, τί θα φάει, αν θα πάμε βόλτα το απόγευμα, να μην πάρει ο Πάρις την τσάντα της και τί θα της φέρει ο Άγιος Βασίλης. Η μόνη αναφορά που γίνεται στο νοσοκομείο είναι όταν δηλώνει ότι θα γίνει νοσοκόμα ή όταν πλησιάζει η μέρα των εξετάσεων της (ευτυχώς, κάθε 2 μήνες τώρα πια). Ακόμη και το παιχνίδι «Πάρι, παίζουμε νοσοκομείο;», έχει πλέον παραμεληθεί.
Συζητάμε για τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δε ξέρω τί να της πω ή πώς να της το πω (σ’ αυτό το σημείο με σώζει ο μπαμπάς, που πάντα έχει την κατάλληλη απάντηση). Πηγαίνουμε για καφέ οι 2 μας και στο Golden Hall (χωρίς τους άντρες, μαμά, να έχουμε ησυχία!). Μαλώνουμε. Ζητάμε συγνώμη η μία στην άλλη. Κάνουμε αγκαλιές και φοράμε το ίδιο άρωμα. Της λέω πολλά «όχι». Μερικές φορές της φορτώνω και τα προβλήματα μου.
Όσες φορές μιμούμαι τη συμπεριφορά των παιδιών μου και αφήνω να παρασυρθώ από τη δική τους καθημερινότητα και τάξη πραγμάτων, οι μέρες μου είναι καλύτερες. Τα προβλήματα μου (δουλειά, λογαριασμοί, χρέη, αβεβαιότητα, δημόσιες υπηρεσίες), μου φαίνονται ασήμαντα. Και τα σκέφτομαι με χαρά. Προτιμώ αυτά από τα άλλα. Αν πρέπει να ζήσουμε μια ζωή με προβλήματα, εγώ θέλω αυτά, που λύνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δεν θέλω να ξαναπεράσω αυτά που πέρασα 2 χρόνια τώρα, δεν θέλω να ταλαιπωρηθεί το παιδί μου, δεν θέλω να κινδυνεύσει η ζωή των παιδιών μου. Αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, να αντιμετωπίσουμε αυτά που οι λύσεις τους βρίσκονται ανάμεσα μας. Γιατί για τα άλλα, όταν συνειδητοποιείς ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάτι, ότι είσαι ανήμπορη να κάνεις οτιδήποτε, παρά μόνο να ελπίζεις και να πιστεύεις, η ζωή σε ξεπερνάει και οι αποφάσεις και λύσεις είναι δικές της. Κι εσύ μικρή συμμετοχή έχεις. Κι εσένα δεν θα σε ρωτήσει η ζωή τί προτιμάς.
Κοιτάζω τη Νεφέλη και προτιμώ τα απλήρωτα κοινόχρηστα. Ακούς, ζωή;

Μένια