Το πρότυπο μου…

Το πρότυπο μου…

Η κόρη μου είναι το πρότυπο μου. Άργησα να το συνειδητοποιήσω. Την βλέπω να μεγαλώνει, να διεκδικεί, να νευριάζει, να προσπαθεί, και τη θαυμάζω. Ασυνείδητα. Δεν το είχα καταλάβει. Την κοίταζα όπως η μαμά το παιδί της αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ τη θαυμάζω και πόσο πολύ θέλω να την κάνω περήφανη για τη μαμά της, όπως είμαι κι εγώ περήφανη για εκείνη.
Τώρα, έπειτα από 2 χρόνια, που η καθημερινότητα μας είναι πια η φυσιολογική καθημερινότητα της οικογένειας, υπάρχουν στιγμές που «ξεχνάω» τον καρκίνο. Τα καθημερινά μας προβλήματα είναι τώρα τί θα φορέσει στο σχολείο, τί θα φάει, αν θα πάμε βόλτα το απόγευμα, να μην πάρει ο Πάρις την τσάντα της και τί θα της φέρει ο Άγιος Βασίλης. Η μόνη αναφορά που γίνεται στο νοσοκομείο είναι όταν δηλώνει ότι θα γίνει νοσοκόμα ή όταν πλησιάζει η μέρα των εξετάσεων της (ευτυχώς, κάθε 2 μήνες τώρα πια). Ακόμη και το παιχνίδι «Πάρι, παίζουμε νοσοκομείο;», έχει πλέον παραμεληθεί.
Συζητάμε για τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δε ξέρω τί να της πω ή πώς να της το πω (σ’ αυτό το σημείο με σώζει ο μπαμπάς, που πάντα έχει την κατάλληλη απάντηση). Πηγαίνουμε για καφέ οι 2 μας και στο Golden Hall (χωρίς τους άντρες, μαμά, να έχουμε ησυχία!). Μαλώνουμε. Ζητάμε συγνώμη η μία στην άλλη. Κάνουμε αγκαλιές και φοράμε το ίδιο άρωμα. Της λέω πολλά «όχι». Μερικές φορές της φορτώνω και τα προβλήματα μου.
Όσες φορές μιμούμαι τη συμπεριφορά των παιδιών μου και αφήνω να παρασυρθώ από τη δική τους καθημερινότητα και τάξη πραγμάτων, οι μέρες μου είναι καλύτερες. Τα προβλήματα μου (δουλειά, λογαριασμοί, χρέη, αβεβαιότητα, δημόσιες υπηρεσίες), μου φαίνονται ασήμαντα. Και τα σκέφτομαι με χαρά. Προτιμώ αυτά από τα άλλα. Αν πρέπει να ζήσουμε μια ζωή με προβλήματα, εγώ θέλω αυτά, που λύνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δεν θέλω να ξαναπεράσω αυτά που πέρασα 2 χρόνια τώρα, δεν θέλω να ταλαιπωρηθεί το παιδί μου, δεν θέλω να κινδυνεύσει η ζωή των παιδιών μου. Αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, να αντιμετωπίσουμε αυτά που οι λύσεις τους βρίσκονται ανάμεσα μας. Γιατί για τα άλλα, όταν συνειδητοποιείς ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάτι, ότι είσαι ανήμπορη να κάνεις οτιδήποτε, παρά μόνο να ελπίζεις και να πιστεύεις, η ζωή σε ξεπερνάει και οι αποφάσεις και λύσεις είναι δικές της. Κι εσύ μικρή συμμετοχή έχεις. Κι εσένα δεν θα σε ρωτήσει η ζωή τί προτιμάς.
Κοιτάζω τη Νεφέλη και προτιμώ τα απλήρωτα κοινόχρηστα. Ακούς, ζωή;

Μένια

6 comments

  • Πάντα με συγκινεις.. Και φυσικά έχεις δίκιο.. Σου εύχομαι μέσα απι την καρδιά μου μόνο τέτοια προβλήματα από εδώ και πέρα… Σας φιλώ γλυκά…

    Reply
  • Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την υγειά μας! Κι αυτό Μένια μου, εσύ το γνωρίζεις πολύ καλά… σου εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου, απ’εδώ και στο εξής μόνο τέτοιοι προβληματισμοί να σ’απασχολούν! Πολύ συγκινητικό το κείμενό σου, αληθινό… Να τη χαίρεστε τη Νεφέλη σας, είναι πανέμορφη, με ματάκια γεμάτα φως και υγεία! καλό απόγευμα

    Reply
  • πολύ συγκινητικό κείμενο!
    να την χαίρεσαι την Νεφέλη σου και μακάρι μόνο τέτοιες δυσκολίες να έχουμε…
    και, πραγματικά, τα παιδιά ειναι συχνά οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι για εμάς

    με την αγάπη μου
    Αλεξία

    Reply
  • Σε καταλαβαινω απολυτα Μενια μου…το ιδιο ακριβως νιωθω και εγω!!! Η ζωη των παιδιων μας ειναι τα παντα….ελπιζω οταν σε ξαναδω να παμε μαζι για καφεδακι με τα παιδια μας…πολλα φιλια

    Reply

Γράψτε απάντηση στο Maria Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.