Το παιδί μου έχει καρκίνο! Ναι, είναι αλήθεια και δεν φοβάμαι ούτε ντρέπομαι να το πω, να το συζητήσω με τους γύρω μου.
Από την πρώτη στιγμή που ο Αντώνης μου διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία και συνειδητοποίησα τι μας συμβαίνει, ομολόγησα στον εαυτό μου και τους γύρω μου ότι το παιδί μου έχει καρκίνο. Πολλοί, ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά, με ρωτάνε: «Μα καλά, πώς μπορείς και το συζητάς έτσι ανοιχτά, δεν σε πειράζει;». Άλλοι πάλι αντιμετωπίζουν τον καρκίνο σαν κάτι για το οποίο απαγορεύεται να μιλάμε ή πρέπει να ντρεπόμαστε.
Γιατί; Γιατί θα πρέπει να ντρέπομαι που το παιδί μου έχει καρκίνο; Γιατί θα πρέπει να ντρέπομαι που το παιδί μου έχει τη δύναμη, το θάρρος και τη γενναιότητα να αντιμετωπίσει μια τόσο απειλητική για τη ζωή του ασθένεια; Γιατί θα πρέπει και εγώ και το παιδί μου να νιώθουμε άσχημα ή αμήχανα όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ ή στην εκκλησία με τη μάσκα μας και το παιδί χωρίς μαλλιά;
Όχι, σε καμία περίπτωση δε νιώθω έτσι! Αντίθετα, νιώθω υπερήφανη για το παιδί μου, που καταφέρνει και παλεύει με τον καρκίνο. Δεν φοβάμαι να μιλήσω για αυτό και να πω τα πράγματα με το όνομα τους, γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει!
Να μάθει ότι τα παιδιά που νοσούν από καρκίνο είναι αγωνιστές, είναι ήρωες, έχουν δικαίωμα στη ζωή και το διεκδικούν! Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τον καρκίνο σαν να μην υπάρχει!
Μη διστάζετε να μιλήσετε ανοιχτά για αυτό που συμβαίνει στο παιδί σας! Μη ντρεπόσαστε, μη σκεφτόσαστε πώς θα νιώσουν οι άλλοι όταν θα τους το πείτε. Φώναξέ το: Το παιδί μου έχει καρκίνο!
ΑΝΝΑ
