Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που έγινε η διάγνωση του Αντώνη μας (Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία) και, επιτέλους, έφτασε η στιγμή να μπούμε στην πολυπόθητη συντήρηση! Όλο αυτό το διάστημα μετρούσαμε τις θεραπείες, τις μέρες, τις ώρες, για να δούμε πότε θα τελειώσουμε και θα αρχίσουμε να χαλαρώνουμε μπαίνοντας στη φάση της συντήρησης…
Και να που τελικά έφτασε αυτή η στιγμή! Η θεραπεία συνεχίζεται και σε αυτή τη φάση, αλλά σε πιο ήπια μορφή. Σταμάτησαν, δηλαδή, τα ενδοφλέβια φάρμακα, τα οποία έχουν αντικατασταθεί με χάπια που παίρνουμε σε καθημερινή βάση στο σπίτι. Στο νοσοκομείο τώρα πια πηγαίνουμε κάθε 15 μέρες για να κάνουμε στον Αντώνη τις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις και μια φορά το μήνα για να γίνει η ενδοραχιαία, η οποία είναι μέρος της θεραπείας για το πρώτο εξάμηνο της συντήρησης.
Έχουμε αρχίσει να χαλαρώνουμε σιγά-σιγά και προσπαθούμε να επανέλθουμε στον προηγούμενο τρόπο ζωής μας. Τώρα μια απλή ίωση που μπορεί να περάσει το παιδί δεν μας αγχώνει τόσο και την αντιμετωπίζουμε όπως και όλα τα παιδάκια, με τα απαραίτητα φάρμακα και αν χρειαστεί με αντιβίωση. Και πάλι στο σπίτι, χωρίς νοσηλεία στο νοσοκομείο, όπως θα γινόταν αν την ίωση αυτή την περνούσε στο διάστημα των ενδοφλέβιων θεραπειών.
Ο οργανισμός του αρχίζει να δυναμώνει και αυτό μας καθησυχάζει από το φόβο των λοιμώξεων! Δεν φοβόμαστε πια να μας επισκεφτούν αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι και να βρεθεί ο Αντώνης μας με παιδάκια της ηλικίας του για να παίξει. Δεν φοβόμαστε να πάμε όλοι μαζί οικογενειακώς στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα ψώνια. Σταματήσαμε να κυκλοφορούμε παντού με μάσκα.
Όλα αυτά, όμως, πάντα με προσοχή! Για παράδειγμα, αποφεύγουμε την επαφή του Αντώνη με ανθρώπους που γνωρίζουμε ότι είναι κρυωμένοι ή έχουν κάποια ίωση. Είμαστε, γενικά, πολύ πιο χαλαροί, αλλά δεν προκαλούμε και την τύχη μας…
Στόχος μας είναι το μυαλουδάκι του μικρού μας αγωνιστή να ξεφύγει από το νοσοκομείο, τους γιατρούς, το φόβο μήπως τον τρυπήσουν πάλι, τα φάρμακα και ό,τι τον συνδέει με τον καρκίνο. Να πάψει να ανησυχεί για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα και να αρχίσει και πάλι να χαίρεται τους φίλους του, το παιχνίδι, τη ζωή του. Τη ζωή που κάθε παιδί της ηλικίας του έχει δικαίωμα να απολαμβάνει!
Άννα Γιαμπουρά
