Όλα ξεκίνησαν όταν γνώρισα τον Γιάννη, τον μπαμπά του Άγγελου! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ένα μήνα μετά την γνωριμία μας ήρθε η εγκυμοσύνη… Μικρή εγώ (21), μικρός και ο μπαμπάς (26), αποφασίσαμε μαζί να συνεχίσουμε αυτό το ταξίδι!
Όλα κυλούσαν περίεργα, δύσκολα, αλλά με πολύ αγάπη και ανυπομονησία να έρθει το αγοράκι μας στον κόσμο!
Ήρθε!! 02-07-2012
Ήμασταν δύσκολα, ακόμα άνεργοι και οι δυο, αλλά μας βοηθούσαν και τα βγάζαμε τσίμα τσίμα πέρα…
Μετά άρχισαν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά και τσουπ χρόνισε ο Άγγελος!
Τότε καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά… Ο Άγγελος δεν αντιδρά όπως όλα τα υπόλοιπα παιδάκια στην ηλικία του… Βασικά… δεν αντιδρά!! Το μόνο που κάνει είναι να παίζει με μπουκάλια και να κλαίει όλη μέρα.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε τι μπορεί να του συμβαίνει, ρωταγαμε όπου μπορούσαμε και τελικά βρήκαμε μια καλή αναπτυξιολογο (να “ναι καλά η γυναίκα!!) Εκείνη την ημέρα θα την θυμάμαι πάντα, ήταν η 1η χειρότερη μέρα της ζωής μου…
Ο Άγγελος ήταν 16 μηνών. Μετά από την εξέταση εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, η ανακοίνωση της γιατρού…
– Ναι, το παιδί σας δεν είναι μάλλον στα πλαίσια του «φυσιολογικού». Θα αποκλείσουμε όμως πρώτα τον παθολογικό παράγοντα για όλο αυτό και μετά θα έχουμε καθαρή απάντηση για το τι συμβαίνει ως τότε… παρέμβαση!!
Και ξεκίνησε ο αγώνας στα τυφλά! Ξεκινήσαμε εξετάσεις, εισαγωγή στο Παίδων και η ταλαιπωρία δεν περιγράφεται με λόγια.. Το παιδί μου απλά έκλαιγε όλη μέρα, το ξυπναγανε για να του πάρουν αίμα κάθε 3 και λίγο…. Μετά η εμπειρία της μαγνητικής, ο ακουολογικος έλεγχος, αίμα, ούρα, όλα… Το ζήσαμε όλο το πακέτο του πανικού, της νάρκωσης, της εξάντλησης και πάνω από όλα της ταλαιπωρίας του παιδιού μου…
Δεν του άξιζε όλο αυτό.. Γεννήθηκε έτσι, δεν φέρει ευθύνη κάπου, γιατί να κλαίει να τρομάζει…. Ορκίστηκα σε ότι υπάρχει στο σύμπαν ότι δεν θα το ξαναταλαιπωρήσω ποτέ έτσι…
Μετά από όλα αυτά ξεκινήσαμε «θεραπείες». Ήδη μέσα μου είχα σκεφτεί έντονα το κομμάτι του αυτισμού και με τρόμαζε αρκετά όλο αυτό, όχι γιατί δεν γνωρίζω τι είναι, το ξέρω από πρώτο χέρι. Κυρίως γιατί φοβόμουν για τον Άγγελο μου.
Η πρώτη ερώτηση που έκανα παντού ήταν αυτή: «Υπάρχει πιθανότητα να είναι στο φάσμα;» Καμία απάντηση (λογικό).
Μέχρι να το αποδεχτώ μέσα μου πέρασε αρκετό διάστημα. Έκλαιγα κάθε φορά που ήμουν μόνη μου, δεν μιλαγα πουθενά, ο πατέρας του τα ίδια με μένα.. Πως μπορείς να αποδεχτείς ποτέ κάτι τέτοιο; Μπορείς τελικά.. Η αγάπη όλα τα καταφέρνει!! Όχι απλά μέσα στην εβδομάδα το είχαμε αποδεχτεί, αλλά είχαμε ξεκινήσει να ψάχνουμε τρόπους να τον βοηθήσουμε!
Ξεκινήσαμε την παρέμβαση που ήταν απαραίτητη και περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Στο πρώτο μάθημα έκλαιγα. Τον έβλεπα ότι με τον κατάλληλο χειρισμό το παιδί μου επικοινωνούσε. Έκανε μια αρχή δηλαδή!
Όλο αυτό συνέχισε μέχρι και σήμερα που μιλάμε και είναι 24 μηνών.
Το παιδί μου πια είναι δεδομένο ότι είναι στο φάσμα του αυτισμού. Έχει κάνει κάποια βήματα, αλλά ακόμα είναι αρκετά πίσω.. Περάσαμε πολλά ξεσπάσματα θυμού, πολλά ρατσιστικά σχόλια και φυσικά μας μειώνουν ακόμα και σήμερα συγγενείς, λες και εμείς φταίμε..
Είναι ένας αγώνας που δεν θα τελειώσει σύντομα.. Δεν με απασχολεί καθόλου, θέλω απλά ο Άγγελος μου να είναι καλά, λειτουργικός και να μοιράζει αγάπη όπως κάνει ήδη απλά με ένα βλέμμα.. Μπορεί να μην μιλαει και να είναι διαφορετικός αλλά γι” αυτό και μόνο τον αγαπάμε παραπάνω!
Γιάννης-Μιρκα-Άγγελος
