Ήταν 8 Αυγούστου, όταν σε ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων είδα το παιδί μου να καταρρέει.
Άλλαξε το χρώμα της και ένας ξαφνικός πυρετός με έκαναν να καταλάβω ότι το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί επειγόντως στo νοσοκομείο.
Βεβαία ποτέ κανένας γονιός δεν φαντάζεται ότι το παιδί του έτσι ξαφνικά πάσχει από μια απειλητική ασθένεια όπως η λευχαιμία.
Την διάγνωση την έμαθα από το τηλέφωνο κρατώντας το δεύτερο παιδί μου αγκαλιά καθώς ακόμη θήλαζα την 3 μηνών κόρη μου.
Ρωτήθηκα κατευθείαν που θέλω να γίνει η θεραπεία καθώς το παιδί μου είναι ασφαλισμένο και στην Ελλάδα και στην Σουηδία.
Το πρωτόκολλο θεραπείας ήταν το ίδιο διάλεξα την Ελλάδα άλλωστε έχω εμπιστοσύνη στους Έλληνες γιατρούς καθώς δεν έχασαν ούτε ένα λεπτό διάγνωσης.
Αν κάτι δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί εδώ σαφώς θα πηγαίναμε εξωτερικό.
Ο πρώτος μήνας ήταν πολύ δύσκολος καθώς έμεινα μέσα στο νοσοκομείο με το παιδί. Έπρεπε να περάσουν 33 ημέρες για να μου πουν σε ποια κατηγορία ανήκει το παιδί και τα ποσοστά επιτυχίας της ίασης.
Ήταν σαν τις 33 μέρες της Σταύρωσης που περιμένεις την Ανάσταση.
Στο διάστημα αυτό έχεις να αντιμετωπίσεις και τις πιέσεις του περιβάλλοντος.
Αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν προσεχές το παιδί σου και ότι το δικό τους παιδί δεν πρόκειται ποτέ να αρρωστήσει.
Δεν μπήκα στη διαδικασία να ψάξω το γιατί καθώς το παιδί μου ήταν ένα υγιέστατο παιδί και το θήλασα 2 ολόκληρα χρόνια.
Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να θεραπευτεί το παιδί μου.
Τα όπλα που έχεις είναι πολλά περισσότερα σε σχέση με το παρελθόν.
Πλέον η λευχαιμία των παιδιών θεωρείται ιάσιμη εκτός από κάποιες εξαιρέσεις.
Πλέον έχοντας ξεπεράσει τα δύσκολα με τις καθημερινές νοσηλείες στο νοσοκομείο η ζωή μας έχει αρχίσει να μπαίνει σε κανονικούς ρυθμούς.
Μέσα από την περιπέτεια αυτή Αναθεώρησα πολλά στη ζωή μου.
Ο καρκίνος είναι μια δύσκολη καταστήσει που μπορεί να σε διαλύσει.
Απέναντι σε αυτήν την καταιγίδα η οικογένεια μου στάθηκε όρθια και ενωμένη για να αντιμετωπίσει τον εχθρό.
ΓΙ αυτό οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σύζυγο μου που στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στην αρρώστια του παιδιού μας αλλά και στην ίδια μου την κόρη που παρά την ηλικία της, ήταν συνεργάσιμη και αντεπεξήλθε με γενναιότητα στη δύσκολη αυτή κατάσταση.
Πολλοί ήταν αυτοί που μας συμπαραστάθηκαν και ειδικά οι συγγενείς μας αλλά κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει την αγωνία που βιώνεις εσύ για το παιδί σου.
Όσα χρόνια και αν περάσουν όσο καλά και να πάει η θεραπεία της ασθένειας βαθιά μες στην ψυχή του γονιού υπάρχει η αγωνία και ένα γιατί.
Κάθε φορά που θα αρρωσταίνει το παιδί σου χωρίς να το θέλεις θα σκέφτεσαι μην επιστρέψει ο εφιάλτης που έζησες.
Είναι κάτι που πρέπει να το δεχτείς. Μόνο όταν κάτι το αποδειχθείς μπορείς και να το νικήσεις.
Το 85% της παιδικής λευχαιμίας που είναι ιάσιμη, μπορεί να γίνει 100% αρκεί να συμβάλλουμε όλοι μαζί σε αυτό.
Δύσκολο ναι ακατόρθωτο όχι.
Κανένας γονιός δεν αξίζει να χάνει το παιδί του με αυτό τον τρόπο.
Προσωπικά για μένα οι ήρωες της ζωής είναι τα παιδιά που έδωσαν μάχες και είτε τις κέρδισαν είτε τις έχασαν.
Τα παιδιά αυτά υπερτερούν σε σχέση με τα υπόλοιπα της ηλικίας τους.
Ωρίμασαν γρηγορότερα και κέρδισαν την ίδια την ζωή.
Εμείς οι γονείς τους νιώθουμε περήφανοι που μεγαλώνουμε τους ήρωες της ζωής μας.
Μαμά Έφη.
