“Μου ζήτησες να γράψω λίγα λόγια για τους γονείς των παιδιών που πέρασαν ή περνούν καρκίνο…πώς το βλέπω…
Δυσκολεύτηκα πολλές μέρες να το κάνω. Ακόμα δυσκολεύομαι. Νιώθω κάπως ανίκανη. Περίεργα… κάπως…
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τον καρκίνο των παιδιών ή για τους γονείς του…
Δεν είναι εύκολο να μπεις στη ψυχολογία μιας μάνας και ενός πατέρα ή αδελφού.
Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις.
Δεν είναι εύκολο να γράψεις.
Κάπου διάβασα ότι «χειρότερο από το να έχεις καρκίνο, είναι να είσαι μαμά παιδιού που έχει καρκίνο».
Η φράση αυτή με συγκλονίζει. Την διάβασα αρκετές φορές και κάθε φορά και ένα σφίξιμο στο στήθος, μία αμηχανία στη σκέψη…
Όσοι είμαστε γονείς, για δευτερόλεπτα ίσως ταυτιζόμαστε με τους γονείς αυτούς και αυτόματα ίσως «τιναζόμαστε»…Φόβος!
Φαντάζομαι ότι η ζωή μίας οικογένειας μετά από την εμφάνιση του παιδικού καρκίνου, αλλάζει ριζικά μάλλον, ακόμα και αν θεραπευτεί το παιδί.
Ενδεχομένως να διαφοροποιείται ο τρόπος προσέγγισης και αντιμετώπισης όλων των πραγμάτων στη ζωή τους …
Ποιά μπορεί να είναι τα σημαντικά πια;
Πιθανόν να αναθεωρούνται τα πάντα, ίσως πρέπει να αλλάζει η σημασία που έδινες για άλλα θέματα που σε βασάνιζαν, σε εκνεύριζαν, και το πιο λογικό εκτιμώ ότι είναι, αυτά να μηδενίζονται.
Μπορεί, αν μπορέσεις και το φιλοσοφήσεις, να διαπιστώσεις ότι σε νοιάζει μόνο το σήμερα με το σπλάχνο σου… και εκεί εστιάζεις …νομίζω!
Εγώ έτσι θα σκεφτόμουν…μάλλον!
Όση λογική και να διαθέτεις σε αυτή την κρίσιμη αν όχι οριακή στιγμή της ζωής σου, γίνεσαι ή φίλος ή εχθρός με το θέμα αυτό και την αντιμετώπιση του.
Γνωρίζοντας τη μαμά και τον μπαμπά της Νεφέλης νιώθω ό,τι εγώ απλά μεγάλωσα δυο γιούς.
Μιλάω κι εγώ… Τι έχω να πω μπροστά στην άβυσσο συναισθημάτων που δεν έχω την ικανότητα να περιγράψω όση φαντασία και να διαθέτω…
Ζώντας έστω και για λίγο το ζευγάρι αυτό, μπορείς να καταλάβεις το ισχυρό δέσιμο μεταξύ τους το οποίο πρέπει να ήταν και να είναι η ασπίδα τους για πάντα.
Αντιλαμβάνεσαι ό,τι έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο αξιών, αντιμετώπισης του κάθε πράγματος, πιο προχωρημένο και συνειδητοποιημένο. Πιο εκτεταμένο, πιο ανθεκτικό, πιο συμπαγές, πιο σκληρό ίσως.
Ειλικρινά νιώθω βαθιά μέσα μου, ότι είναι ένας πόλεμος επιβίωσης που δεν θα μπορούσαν κάποιοι γονείς να κερδίσουν για το παιδί τους, αν δεν ένωναν τις δυνάμεις τους.
Αν δεν αλληλοσυμπληρώνονταν με κάποιο μαγικό τρόπο απέναντι στον αέναο αγώνα που η ασθένεια του παιδιού τους όρισε.
Όχι, κανείς άλλος εκτός από αυτούς τους υπέρ ήρωες γονείς δεν μπορεί να πλησιάσει στο ελάχιστο το μέγεθος των συναισθημάτων που εναλλάσσονται τόσο κατά τη διάρκεια της ασθένειας του παιδιού τους, όσο και μετά..
Όσο και να προσπαθώ να μπω για λίγο στη θέση κάποιου γονιού με παιδί με καρκίνο, δεν είμαι ικανή να γράψω τίποτα περισσότερο, εκτός από υποθετικές λέξεις ή φράσεις που η ευαισθησία μου, μου επιτρέπει να αποτυπώνω στο χαρτί … απλά γιατί δεν το έζησα…
Ένα ξέρω όμως, ότι από το πέρασμα των χρόνων αυτών που οι γονείς βγαίνουν είτε νικητές είτε νικημένοι, σίγουρα κάτι αλλάζει…ή αλλάζουν όλα”.
Βούλη Αρσένη-Λάμπρου
