Μετά την επιτυχία του βιβλίου Γίνε Πράκτορας του Πλανήτη, η Ελένη Ανδρεάδη επιστρέφει με τη νέα σειρά “ Πράκτορες του Πλανήτη: Η εκδίκηση του Πουφ“. Με την πρωτοποριακή, διασκεδαστική προσέγγιση που οδήγησε το πρώτο βιβλίο σε τρεις υποψηφιότητες βραβείων παιδικού βιβλίου, η εφευρετική συγγραφέας καλεί τους μικρούς αναγνώστες να γίνουν μυστικοί πράκτορες και να αναλάβουν δράση. Να συμμετάσχουν στην πλοκή, να λύσουν γρίφους χρησιμοποιώντας κινητά, καθρέφτες και ό,τι άλλο βάλει ο νους. Στόχος του αναγνώστη, να βρει τα τρία υπερόπλα ώστε να φέρει σε πέρας τη μυστική αποστολή που του έχει ανατεθεί.Έχει μονάχα 24 ώρες να σταματήσει τον τρομακτικό Πουφ (γνωστό και ως διοξείδιο του άνθρακα) πριν κάνει τον κόσμο καμίνι μέσω της κλιματικής αλλαγής!
Απώτερος σκοπός, να αποκτήσουν οι μικροί αναγνώστες – πράκτορες περιβαλλοντική συνείδηση. Και αυτό γίνεται χωρίς διδακτισμό, αλλά μέσα από μια εκπληκτική περιπέτεια, στην οποία καλούνται να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι. Τα έξυπνα οικολογικά μηνύματα, η άμεση γραφή και το χιούμορ είναι τα τρία… υπερόπλα της συγγραφέως, ενώ η μοντέρνα εικονογράφηση του Στέφανου Κολτσιδόπουλου, που ενθουσιάζει τα παιδιά, είναι ένα επιπλέον, πολύ σημαντικό ατού.
Πόσο εύκολο είναι να μιλάς στα παιδιά για κάτι τόσο περίπλοκο (τουλάχιστον στην πράξη) όσο η ανάπτυξη περιβαλλοντικής συνείδησης;
Δεν θεωρώ ότι οι βασικές περιβαλλοντικές αρχές είναι ιδιαίτερα περίπλοκες. Βλέπω ότι στα παιδιά μάλιστα η οικολογική συνείδηση είναι κάτι που τους έρχεται αυθόρμητα: αν δουν σκουπίδια στην θάλασσα θα πουν «αυτό δεν πρέπει να είναι εδώ!». Υπάρχουν βέβαια κάποιες πιο πολύπλοκες πτυχές σε σχέση με καταναλωτικές συμπεριφορές ή την περιβαλλοντική επιστήμη που πρέπει να επικοινωνηθούν, π.χ. για να πάρω ένα παράδειγμα από το τελευταίο μου βιβλίο Πράκτορες του Πλανήτη: Η Εκδίκηση του Πουφ, σχετικά με το τι δημιουργεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την κλιματική αλλαγή. Πιστεύω πολύ στη βιωματική εκπαίδευση και προσπαθώ να εφαρμόσω τις αρχές της και στα βιβλία μου, βάζοντας τον αναγνώστη στη θέση του πρωταγωνιστή. Θέλω να ζήσει την περιπέτεια και να μάθει καθώς διασκεδάζει. Έτσι θα συγκρατήσει τα εκπαιδευτικά μηνύματα, ακόμα και αν είναι πιο δύσκολα, αρκεί να λείψει ο διδακτισμός και να δημιουργηθεί ένας ελκυστικός κόσμος.
Πού κρίνετε ότι οφείλεται η μεγάλη επιτυχία του πρώτου βιβλίου των Πρακτόρων του Πλανήτη;
Δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς, αλλά νομίζω ότι ήταν σημαντικό ότι το βιβλίο έχει αφήγηση στο δεύτερο πρόσωπο και καλεί τα παιδιά να γίνουν μυστικοί πράκτορες για να σώσουν τον πλανήτη από τα λάθη των ενηλίκων. Δηλαδή, χρησιμοποιεί το τέχνασμα των μυστικών πρακτόρων, που είναι κάτι που αρέσει στα παιδιά, αλλά και παράλληλα μιλάει για ένα πραγματικό πρόβλημα πάνω στο οποίο μπορούν να λάβουν δράση και να εκπαιδεύσουν τους γονείς τους. Επίσης θα πρόσθετα ότι τα καταπληκτικά σκίτσα του Στέφανου Κολτσιδόπουλου και η όλη γραφιστική σύλληψη ήταν ένα επιπλέον βασικό συστατικό.
Μήπως η σειρά αυτή των βιβλίων απευθύνεται και σε πιο… μεγάλα παιδιά;
Η αλήθεια είναι ότι ανακάλυψα στην πορεία ότι έχω και ενήλικες αναγνώστες που μου λένε ότι μαθαίνουν πολλά από τα βιβλία. Μακάρι! Σίγουρα ακούω από γονείς ότι οι μικροί πράκτορες του πλανήτη λαμβάνουν πρωτοβουλίες στο σπίτι και εφαρμόζουν αυτά που διάβασαν, εμπλέκοντας και τους γονείς τους. Οπότε με αυτή την έννοια το βιβλίο απευθύνεται και στα μεγαλύτερα παιδιά του σπιτιού…
Στην εποχή των tablet και της online ψυχαγωγίας ακόμα και για τα πολύ μικρά παιδιά, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε σε γονείς και παιδιά ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων;
Οι περισσότερες μελέτες συγκλίνουν στο ότι είναι καλό να περιορίζεται η ώρα των παιδιών μπροστά από τον υπολογιστή ή το τάμπλετ. Εντός προτεινόμενων ορίων, αυτά αυξάνουν κάποιες δεξιότητες και δεν μπορεί εξάλλου πλέον κανείς εύκολα να φανταστεί να απέχει το παιδί εντελώς απο έναν υπολογιστή. Τι ρόλο έχει λοιπόν τώρα το βιβλίο; Σημαντικό ρόλο, πιστεύω. Μικρή ήμουν – και είμαι ακόμα – βιβλιοφάγος. Μου προσέφερε πολλά στη ζωή μου αυτή η αγάπη, πέρα από συντροφιά, κυρίως στη δυνατότητα δημιουργικής σκέψης και έκφρασης. Στο εξαιρετικό καινούργιο της βιβλίο, Big Magic, η Ελίζαμπεθ Γκίμπερτ (του Eat, Pray, Love) γράφει πως εν τέλει το νόημα της ζωής για αυτήν είναι το να ζει κανείς «δημιουργικά», είτε είναι καλλιτέχνης είτε επιστήμονας είτε επιχειρηματίας, και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα αναγνωρίσιμης επιτυχίας ή όχι. Για να το πετύχει αυτό κανείς, θεωρώ ότι από μικρή ηλικία πρέπει να καλλιεργήσει τη φαντασία και να υπάρχουν σχετικά ερεθίσματα, πράγματα που εμένα μου προσέφερε η λογοτεχνία. Θα προσκαλούσα τους γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους να κάνουν ποιοτικές επιλογές για την ανάγνωση τους, ταυτόχρονα ακούγοντας το παιδί σχετικά με τα ενδιαφέροντα του.
