Πένθος, Το Ταξίδι στη Χώρα του Παράδοξου

Γνώρισα τη Νάνσυ στο ΚΕΦΙ. Σε ένα σεμινάριο των Μαθημάτων Ζωής. Μετά από λίγες μέρες, επισκέφτηκα τη Νάνσυ στο ιατρείο της με ένα συγκεκριμένο αίτημα: θέλω να διαχειριστώ την απώλεια. Κι από τότε ξεκίνησα μαζί της το ταξίδι στη χώρα του παράδοξου. Κι από τότε έκανα μια από τις σημαντικές γνωριμίες της ζωής μου.
Χθες η Νάνσυ παρουσίασε το νέο της βιβλίο «Πένθος, Το Ταξίδι στη Χώρα του Παράδοξου» ( εκδόσεις Φίλντισι). Μου το είχε αναφέρει σε μία από τις συνεδρίες μας και από τότε κάθε φορά τη ρωτούσα πότε θα το τελειώσει…
Σε μια κατάμεστη αίθουσα, ακούσαμε αποσπάσματα από το βιβλίο, παρακολουθήσαμε δύο «συνεδρίες» role-play για το πένθος και ανταλλάξαμε απόψεις για το καυτό θέμα του πένθους. Κοινό σχόλιο ήταν ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα πρακτικό, χρηστικό βιβλίο-οδηγός για τη διαχείριση του πένθους. Ότι θα το ξαναδιαβάσουμε πολλές φορές ακόμη. Η Ιωάννα Ζαπάντη, σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, δήλωσε ότι είναι ένα βιβλίο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επαγγελματικό εγχειρίδιο.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο, σε απλή γλώσσα, κατανοητό, ακόμη και όταν οι έννοιες ξεπερνούν τη λογική, όπως «όταν ένα παιδί νοσεί» και «το πένθος για το θάνατο του παιδιού».
Το βιβλίο το έχω διαβάσει 2 φορές. Την 1η φορά, παρέλειψα τα παραπάνω 2 κεφάλαια, παρόλο που αυτά περίμενα μέχρι να εκδοθεί το βιβλίο. Μετά διάβασα αυτά τα 2 κεφάλαια. Και μετά διάβασα ξανά όλο το βιβλίο.
Το κεφάλαιο που απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς, το φωτοτύπησα και το έδωσα στις δασκάλες του νηπιαγωγείου που πηγαίνει η Νεφέλη. Το κεφάλαιο που απευθύνεται στους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, θα πρέπει να διδάσκεται δια βίου σε επιστημονικό προσωπικό υγείας.
Ένιωσα πολύ περήφανη χθες. Και πολύ συγκινήθηκα. Έκλαιγα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης. Είχα και κάποιες ερωτήσεις να κάνω, αλλά έκλαιγα τόσο πολύ που μου ήταν αδύνατο να ορθώσω λέξη.
Με αυτό το βιβλίο, με τη Νάνσυ, ξεκίνησα «…ένα ταξίδι γεμάτο αλήθειες που είναι αυστηρά προσωπικές… ένα ταξίδι που με προσκαλεί να δώσω δικό μου νόημα στον θάνατο, να ζήσω σε μια συναισθηματική πραγματικότητα… Αυτό το ταξίδι μιλά για τον θάνατο, τη ζωή, την ευτυχία και τη δυστυχία, το νόημα, την ελευθερία, την αλλαγή και την ευθύνη».
Συμφωνώ με όλα όσα έχουν γραφεί μέσα σ’ αυτές τις σελίδες. Θα συμφωνούσα και πριν αρρωστήσει το παιδί μου και γίνει πιο «προσωπική» η σχέση μου με την απώλεια. Δε μου άρεσαν ποτέ οι φράσεις «έφυγε», «τον χάσαμε», «πήγε ένα ταξίδι…». Αν και φοβάμαι πολύ τον θάνατο, αν και δεν έχω πάει ποτέ σε κηδεία, αν και δεν έχω δει ποτέ μου νεκρό, δεν απέφευγα ποτέ να λέω τα πράγματα με το όνομα τους: πέθανε, είναι νεκρός. Όπως βέβαια και να παραδέχομαι ότι δεν θέλω να πάω σε κηδεία και ότι φοβάμαι τους νεκρούς και όταν βλέπω φέρετρο έξω από την εκκλησία, αλλάζω δρόμο.
Ακόμη δεν μπορώ να διαχειριστώ την απώλεια. Είμαι όμως σε πολύ καλό δρόμο. Το ταξίδι μου δεν έχει τελειώσει αλλά έχω μαζί μου πολύτιμα εφόδια για να τα καταφέρω.
Σ’ ευχαριστώ Νάνσυ.