Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν: «Γιατί θέλεις να μιλάς για το θάνατο και τις απώλειες; Γιατί όχι για κάποιο άλλο θέμα; Γιατί να μιλάμε για κάτι που προκαλεί αμηχανία, άγχος και σε κάποιους ανθρώπους τρόμο;»
Σαν σύμβουλος ψυχικής υγείας αλλά και σαν άνθρωπος έχω ένα πάθος. Θέλω την αλήθεια. Ως αλήθεια αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα ενός γεγονότος και ο θάνατος είναι ένα υπαρκτό γεγονός.
Το να μιλήσω για τον θάνατο με κάποιον άνθρωπο με δένει μαζί του με έναν ιδιαίτερο και βαθύ τρόπο. Είναι ένα ιερό θέμα που όταν όμως το μοιραστώ με κάποιον παύει να είναι τόσο τρομακτικό. Με φέρνει σε ουσιαστική επαφή με τον άλλον άνθρωπο που μοιράζεται τις εμπειρίες του καθώς με ρωτά και τον ρωτώ για συναισθήματα, σκέψεις και γεγονότα.
Το να αποδεχθώ ότι οι μέρες μου είναι μετρημένες με φέρνει μπροστά στην ευθύνη της ζωής μου. Αν οι μέρες μου είναι μετρημένες πως θέλω να τις ξοδέψω; Θα αρχίσω να απολαμβάνω αυτά που έχω ή θα εμμένω στην ψευδαίσθηση της αιωνιότητας; Θα μιλήσω ουσιαστικά με τους ανθρώπους γύρω μου ή θα συνεχίσω να παίζω παιχνίδια ‘δύναμης’;
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου επιθυμεί να κρύψει ή να βάλει στην άκρη αυτό που δεν είναι όμορφο, αυτό που δεν είναι νέο ή δυνατό. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μοιάζει να προσβάλλεται αισθητικά από τα γηρατειά, την ασθένεια και τον θάνατο. Ο θάνατος ιδιαίτερα αντιμετωπίζεται ως εχθρός που πάση θυσία πρέπει να νικηθεί. Εφευρίσκουμε όλο και πιο ακριβές παρεχόμενες υπηρεσίες για να παρατείνουν (ανώφελα πολλές φορές) τη ζωή ενός ανθρώπου.
Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Καθώς μιλάμε για το θάνατο αναγκαστικά η προσοχή μας θα στραφεί στη ζωή μας. Θα την εξετάσουμε, θα δούμε αν μας αρέσει, θα κάνουμε αλλαγές. Θα αναρωτηθούμε για την ουσία και όχι την επιφάνεια.
Μου αρέσει να μιλώ για τον θάνατο γιατί στην ουσία μιλάω για τη ζωή. Και κάθε φορά που βρίσκω ανθρώπους πρόθυμους να μιλήσουν και αυτοί για το θάνατο ο φόβος μετριάζεται, η μοναδικότητα καταργείται και τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε είναι πηγαία και αληθινά.
