Έχουν περάσει 213 ημέρες από εκείνη την Κυριακή! Αξέχαστη Κυριακή…
Γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι τον Μάιο του ’12, τη Ζωή. Όνομα και πράγμα τελικά! Γύρω στους 9 μήνες η Ζωίτσα έκανε έναν πυρετό, μια ημέρα και μετά μια χαρά, την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα. Ο παιδίατρος έλεγε δόντια. Το παιδί εκείνον τον καιρό άρχισε σταδιακά να μειώνει το φαγητό του. Πάλι πυρετός, Μάρτιος πια, ο οποίος κράτησε 3 μέρες, με μια Ζωή να ουρλιάζει από τις 12 το βράδυ έως τις 9 το πρωί. Νοσοκομείο Μητέρα, περάσαμε από παιδίατρο, χειρούργο, παθολόγο… τελικά ωτίτιδα και μια αντιβίωση για 10 μέρες. Εκεί η Ζώη ήρθε και ηρέμησε λίγο.
Απρίλης και για να μην μείνουμε… παραπονεμένοι πάλι τα ίδια! Την αρπάζω ένα απόγευμα, που ο Χρήστος (ο άντρας μου) και η Γεωργία (η μεγάλη μου κορούλα, 4 ετών) είχαν πάει για ψάρεμα, και την πάω στο Παίδων Αγία Σοφία. Ο παιδίατρος μου επέμενε πως θα είναι ιωσούλα και να της δώσω λίγο χρόνο με το φαγητό και άλλα τέτοια πολλά, τα οποία αποφάσισα να τα αγνοήσω γιατί, ευτυχώς, αυτό το διαολεμένο ένστικτό μου σπάνια κάνει λάθος! Στο Παίδων περάσαμε από παιδίατρο-παθολόγο και στο τέλος καταλήξαμε πάλι σε ωτορινολαρυγγολόγο, ο οποίος διέγνωσε πάλι ωτίτιδα και μας έδωσε άλλη αντιβίωση για άλλες 10 μέρες. Τα παιδί πάλι έμοιαζε να συνήλθε. (Παρένθεση: οι αιματολογικές εξετάσεις της Ζωής και οι αντικαρκινικοί δείκτες ήταν όλα σε φυσιολογικά επίπεδα!)
Εγώ αναρωτιόμουν και όπου βρισκόμουν με φίλες των οποίων τα παιδιά είχαν περάσει ωτίτιδα έλεγα: «Μα καλά, κάνει τόσο πολύ πόνο η ωτίτιδα;». Όλοι μου έλεγαν «ναι, βέβαια, τρομερούς πόνους!»
Μάιος, λοιπόν, και ετοιμάζουμε τη βάφτιση της Ζωής μου! Το παιδί βαφτίστηκε με 40 πυρετό! Πού αλλού να πάω; Δεν μπορεί! Είχα τρελαθεί! Ήξερα, έβλεπα, το ένιωθα ότι το παιδί μου κάτι είχε! Αλλάζω παιδίατρο. Ξαναπάω για γενικές εξετάσεις στο Μητέρα. Τίποτα!
Και ξανά γυρνώ σε εκείνη την αξέχαστη Κυριακή:
Ο Χρήστος δουλεύει στον υπολογιστή, η Γεωργία παίζει στο σπιτάκι που έχουμε στο μπαλκόνι και η Ζωή μπουσουλάει μανιωδώς προς τη μεγάλη. Μια σηκωνόταν (ήταν σε φάση να περπατήσει), μια γκρίνιαζε, μια έκλαιγε και μια γέλαγε! Πάω να την πάρω αγκαλιά και πιάνω στο δεξί της ποδαράκι, ψηλά στο μηρό, εντοπίζω μια σκληρή μάζα! Ο ενθουσιασμός μου; Απερίγραπτος! Το βρήκα, λέω στον άντρα μου, βρήκα τι έχει το παιδί μας! «Τι είναι αυτό;» ρωτάει έντρομος ο άντρας μου. Μήπως την πάτησε η μεγάλη; μήπως την τσίμπησε κάτι; Με κοιτάει ο Χρήστος και μου λέει: «Όγκος!» και του απαντώ: «Τι βλακείες λες;»
Η ακτινογραφία έδειξε παθολογικό κάταγμα! Με έλξη 20 μέρες και πολλές εξετάσεις (σπινθηρογράφημα, μαγνητική, βιοψία, οστεομυελική), ήρθε η ανακοίνωση: σάρκωμα ewing. Με απλά λόγια: επιθετικός καρκίνος, συνήθως με μεταστάσεις, που δεν φαίνονται αρχικά, πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μωρό. Και τα ποσοστά επιβίωσης: μικρά!
Κλονίστηκα, το ομολογώ! Το είπα –δεν θα πω ψέματα: είπα πως δεν υπάρχει Θεός!
Η μεταφορά στην ογκολογική ήταν πολύ οδυνηρή! Οι θεραπείες πολύ βαριές, αιμοπτύσεις για ένα μήνα, πυρετός για 30 μέρες, ασιτία, 10 εμετοί τη μέρα, σπασμοί και η Ζωή μου σε ένα κρεβάτι με κλειστά τα μάτια για 2 μήνες –τα άνοιγε λίγο, ανά διαστήματα, για να δει αν είμαστε πλάι της!
Έκλαιγα, έκλαψα μέχρι που η Ζωή άνοιξε τα μάτια της και χαμογέλασε. Ναι, χαμογέλασε μέσα από το αδυνατισμένο της κορμάκι, με το καραφλό κεφαλάκι της, με το μαυρισμένο δέρμα της από τα φάρμακα, το σωληνάκι στη μυτούλα της και μέσα στον ολόσωμο γύψο της. Πόση δύναμη έχουν τα παιδιά! Πόσο προσαρμοστικά είναι! Εκεί είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην το παλέψουμε! Έχει περάσει τόσα και χαμογελά και παλεύει και εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξανακλάψω, τουλάχιστον όχι μπροστά της!
Η ζωή μας έχει μοιραστεί ανάμεσα σε νοσοκομείο και σπίτι. Την κορούλα μου τη μεγάλη την βλέπω κάθε 3 μέρες! Με τον άντρα μου βλεπόμαστε στις αλλαγές στο νοσοκομείο! Είναι πολύ δύσκολα όλα, όμως είναι τόσο πιο εύκολα όταν βλέπεις το παιδί σου να παλεύει με τέτοια γενναιότητα! Έχει πείσμα η Ζωή! Τη μια κλαίει, όταν τις βάζουν το fllocare από τη μύτη, και το επόμενο δεκάλεπτο χορεύει μέσα από το γύψο της!!
Ολοκληρώσαμε 6 σχήματα θεραπειών και το Νοέμβρη του ’13 κάναμε χειρουργείο στην Ιταλία! Μας αξίωσε η Παναγία και φτάσαμε ως εκεί! Αφαιρέσαμε τον όγκο και βάλαμε μόσχευμα. Στην Ελλάδα δεν μας αναλάμβαναν, άλλωστε μας το είχαν ανακοινώσει από την πρώτη μέρα πως δεν γνωρίζουν εδώ να το κάνουν! 9 ώρες χειρουργείο και στην εντατική για 5 μέρες. Και να σας πω το καλύτερο; Η Ζωή με μορφίνη για τον πόνο και πάλι γελούσε! Οι θεραπείες συνεχίζονται και ο αγώνας της επίσης!
Δεν το κρύβω πως έχω κουραστεί πολύ. Έχω κουραστεί να ζω στην ανασφάλεια. Να βλέπω το μωρό μου, που δεν πρόλαβε καν να περπατήσει, ούτε καν να παίξει, να είναι ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι. Να αναγνωρίζει περισσότερο το νοσοκομείο σαν οικείο της χώρο και να μην αναγνωρίζει το σπίτι της! Να πονάω κάθε μέρα, να φοβάμαι αν θα ξημερώσουμε μετά από δύσκολες θεραπείες. Να τρέμω αν θα δεχτεί το μόσχευμα και αν θα της κόψουν τελικά το πόδι! Να τρέμω μήπως κάνει μετάσταση. Να βλέπω τη Γεωργία να κλαίει, να με παρακαλάει να μείνω λίγο ακόμα, να με ευχαριστεί που ήρθα να τη δω! Τα αυτονόητα έγιναν πολυτέλεια! Έμαθα και εγώ να μην κάνω σχέδια, να χαίρομαι την κάθε μέρα με τα κορίτσια μου! Και να προσεύχομαι να μπορέσει η Ζωή μου να βγει νικήτρια και να καταφέρει να ζήσει! Όπως και όλες οι ψυχούλες που είναι εδώ!
Η Ζωή ποτέ δεν πάτησε το δεξί της ποδαράκι, πάντα στις μύτες το είχε, την φωνάζαμε μπαλαρίνα!
Μικρή μου μπαλαρίνα, πόση δύναμη μπορεί να κρύβεις μέσα σου!
Εύχομαι να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου μια μέρα!
Σ.Ζ.
