Θα ήθελα να γράψω για το πόσο δύσκολη ήταν για τον Βασίλη η προσαρμογή. Ξεκίνησε από την Καλαμάτα για μια αυθημερόν εξέταση και βρέθηκε σε ένα νοσοκομείο με σωληνάκια στα χέρια και πολύ μπερδεμένος. Του εξηγήσαμε ότι έχει κάποια μικρόβια στο σωματάκι του και πρέπει να τα διώξουμε. Συμφώνησε. Τις πρώτες μέρες και γενικά όταν είμασταν στο νοσοκομείο ήθελε να βγαίνει βόλτα στο διάδρομο και να γυρίζει γύρω-γύρω.
Μετά τις 40 μέρες, που βγήκαμε, έπρεπε να πάμε στον ξενώνα για να μείνουμε. Ξανά νέο περιβάλλον, στο οποίο όμως ήταν αναγκασμένος να μένει στο δωμάτιό του, λόγω των χαμηλών αιματολογικών. Είχε «χάσει» την οικογένεια του, ο μπαμπας έπρεπε να είναι στην Καλαμάτα για να προσέχει την αδερφούλα του, που ήταν δεν ήταν 4 μηνών, τους παππούδες, τους φίλους του. Του έλειπε το σπίτι, τα παιχνίδια, τα πάντα… Οπότε προσκολλήθηκε επάνω μου. Φοβόταν να μείνει μόνος (κάτι που του έχει μείνει μέχρι σήμερα). Τελικά, γνώρισε τα υπόλοιπα παιδιά του ξενώνα και έγιναν φίλοι.
Στο διάστημα της ενδοφλέβιας θεραπείας κατεβήκαμε στην Καλαμάτα 4-5 φορές. Ο Βασίλης «μαγκωμένος», να μην πηγαίνει σε παππούδες, να μην αναγνωρίζει το χώρο. Μόνο όταν μπήκαμε στη συντήρηση και ήρθαμε μόνιμα στην Καλαμάτα άρχισε να εξοικειώνεται πάλι.
Γενικά, αν εξαιρέσουμε την επίδραση που είχαν τα φάρμακα στην ψυχολογία του, αυτό που μπορώ να πω είναι πως η αλλαγή περιβάλλοντος δημιούργησε τεράστια σύγχυση στο παιδί και η απομόνωση του από τα οικεία πρόσωπα του έριξε πολύ την ψυχολογία, γιατί μάλλον το ένιωσε ως απόρριψη..
Κατερίνα Μωραγιάννη
