Γιατί μας συνέβη αυτό; Γιατί στο δικό μου παιδί; Εύλογες ερωτήσεις όταν ακούς ότι το παιδί σου έχει καρκίνο. Εγώ όμως δεν τις έκανα ποτέ. Ήμουν πάντα της άποψης ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται! Ναι, το πιστεύω αυτό, όσο και αν ακούγεται παράξενο σε κάποιους! Και εννοείται πως δεν κατακρίνω κανέναν που κάνει τέτοιου είδους ερωτήσεις. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει αυτά που του συμβαίνουν.
Εγώ προσωπικά, ένα χρόνο τώρα μέσα στο Ογκολογικό, αναθεώρησα πολλά. Άλλαξα τρόπο σκέψης, έβαλα άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου, πράγματα που κάποτε θεωρούσα σημαντικά, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί; Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια που πέρασε και περνάει το αγοράκι μου, είναι μάθημα ζωής για εμένα. Το ίδιο μου το παιδί, όσο και αν ακούγεται σχήμα οξύμωρο, έγινε δάσκαλος για εμένα!
Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά που έχω βιώσει όλο αυτό το διάστημα, με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Και θα σας πω γιατί το λέω αυτό: Ήμουν πάντα από τους ανθρώπους, που όταν άκουγα κάτι δυσάρεστο για τους γύρω μου στεναχωριόμουν πολύ. Όταν έβλεπα κάποιον να υποφέρει, να πεινάει , ή όταν έβλεπα παιδάκια σε ιδρύματα ή άρρωστα, εγκαταλελειμμένα, έλεγα «κάτι πρέπει να κάνω, να βοηθήσω, να γίνω εθελόντρια». Την επόμενη μέρα, όμως, το είχα ξεχάσει και ντρέπομαι που το λέω. Βλέπετε, η καθημερινότητα, τα προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά προβλήματα, κατέκλυζαν τη ζωή μου και όλα τα άλλα έμεναν πίσω. Και τελικά ποτέ δεν έκανα τίποτα!
Τώρα, όμως, αυτό έχει αλλάξει και δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση ικανοποίηση το λέω αυτό. Όταν μαθαίνω κάτι για κάποιον συνάνθρωπο μου, αρπάζω αμέσως την ευκαιρία και χωρίς δεύτερη σκέψη κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω και να συμπαρασταθώ. Συμμετέχω σε δράσεις, προσφέρω ό,τι και όπως μπορώ.
Οι δικοί μου άνθρωποι μού λένε πολλές φορές «μα πως τα καταφέρνεις;» ή «είσαι πολύ δυνατή». Η αλήθεια είναι πως τελικά έκρυβα δύναμη μέσα μου που δε φανταζόμουν καν. Όμως δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια δύναμη αν τα πράγματα ήταν χειρότερα για το παιδί μου. Δεν ξέρω πώς θα αντιμετώπιζα πιο δύσκολες καταστάσεις, δεν ξέρω αν θα έδειχνα την ίδια ψυχραιμία. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς παλεύουν να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά οι μανούλες που τα παιδάκια τους κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους.
Μέσα από όλη αυτή την ιστορία, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα είναι όταν θέλω να κάνω κάτι να το κάνω χωρίς να χάνω χρόνο, χωρίς αναβολές! Όταν νιώθω ότι θέλω μια αγκαλιά από τα παιδιά μου, τρέχω και τα αγκαλιάζω την ίδια στιγμή. Όταν θέλω να πω «σ’ αγαπώ» σε κάποιον το λέω τη στιγμή που το νιώθω, όπως και όταν θέλω να πω σε κάποιον ότι κάτι με ενόχλησε στη συμπεριφορά του. Σταμάτησα να κάνω μακροχρόνια σχέδια και προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η πιο σημαντική της ζωής μου. Αυτά και πολλά άλλα περνάνε από το μυαλό μου όταν σκέφτομαι την περιπέτεια που περνάει το αγοράκι μου!
Άννα Γιαμπουρά
