Ήταν μια βροχερή μέρα του Οκτώβρη του 1992. Ο μικρούλης μου, τότε, Κωνσταντίνος, ετοιμαζόταν γεμάτος χαρά να πάει να δει το αγαπημένο του άθλημα, το μπάσκετ. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο και μάζευε με μεγάλη χαρά την μπάλα. Επιστρέφοντας στο σπίτι, παρουσίασε υψηλό πυρετό…
Μετά από μέρες ταλαιπωρίας και συντηρητικής θεραπείας, ο παιδίατρος μας σύστησε να εισαχθεί στο νοσοκομείο για εξετάσεις, γιατί ο πυρετός δεν υποχωρούσε. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει η οδύσσεια μας. Η διάγνωση: Γάγγλιο νευροβλάστωμα μεσοθωρακίου! Υποβάλλεται σε λεπτή χειρουργική επέμβαση. Αφαιρείται όγκος 443 γρ. και γίνεται αφαίρεση 2 σπονδύλων. Το παιδί ήταν 5 ετών και 18 κιλά! Ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες και καταφέραμε να νικήσουμε τον καρκίνο! Ναι, τον καρκίνο!
Χρειάζεται σθένος ψυχής και μεγάλη πίστη. Περάσαμε δύσκολα χρόνια, με μεγάλη αγωνία για το τι θα έδειχναν κάθε φορά οι εξετάσεις…
Ο Κωνσταντίνος είναι τώρα ένας υγιέστατος άντρας, 30 χρονών.
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, να μην ταλαιπωρείται κανένα παιδάκι απ’ αυτή την ύπουλη ασθένεια και να βγαίνουν όλα νικητές στον άνισο αγώνα τους…
Βασιλική
