Ξέρω καλά ότι δεν είναι ευχάριστο να διαβάζει κανείς ένα τέτοιο κείμενο. Και σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο και για εμένα να το γράψω. Είναι όμως η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σκληρή και δυσάρεστη, που βιώνουμε αρκετά συχνά μέσα στο Ογκολογικό. Γιατί, ναι, ο παιδικός καρκίνος είναι ιάσιμος, αντιμετωπίσιμος, όχι όμως πάντα, δυστυχώς.
Όλα τα παιδιά με καρκίνο δίνουν καθημερινά μάχη για τη ζωή τους. Τα περισσότερα δίνουν πολλές μάχες και τελικά καταφέρνουν να βγουν νικητές. Κάποια παιδιά, όμως, όσες μάχες και αν δώσουν, στο τέλος χάνουν τον «πόλεμο». Ο καρκίνος είναι πιο δυνατός!
Είναι αυτή η στιγμή που η είδηση πέφτει σαν «βόμβα». Όλοι μας στεναχωριόμαστε σα να ήταν δικό μας παιδί. Εξάλλου, μέσα στο Ογκολογικό όλα είναι παιδιά μας! Και τι να πει κανείς σε αυτούς τους γονείς που χάνουν το παιδί τους, πώς να τους συμπαρασταθεί; Είναι τόσο επώδυνο, τόσο δύσκολο! Εμένα, κάθε φορά που ακούω κάτι τέτοιο, μου κόβονται τα πόδια.
Και όσο και αν ακούγεται παράξενο, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή η στιγμή, όλα γίνονται πολύ διακριτικά. Όλοι, κυρίως τα παιδιά, απομονώνονται στα δωμάτια τους. Για να μη δουν, να μην ακούσουν και σοκαριστούν ή τρομάξουν. Ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς, που βιώνουν την απώλεια, προσπαθούν να είναι όσο πιο διακριτικοί γίνεται. Όλοι πενθούν σιωπηλά.
Όλοι ενημερωνόμαστε μεταξύ μας για το παιδί που «έφυγε» και οι φόβοι και η αγωνία μας για τα δικά μας παιδιά μεγαλώνει! Δεν ξέρουμε τι να πούμε, χάνουμε τα λόγια μας! Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που επικρατούν κάτι τέτοιες στιγμές. Μόνο όποιος έχει βιώσει την απώλεια μπορεί να καταλάβει. Και πάλι, όταν χάνεται ένα παιδί δεν μπορεί να συγκριθεί ο πόνος… Μιλάμε για ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει!
Και πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι ο φίλος/η του από το διπλανό δωμάτιο, δεν είναι πια κοντά μας; Ότι ξεκίνησε το ταξίδι του για τον ουρανό, ότι έγινε άγγελος που τώρα πια θα μας βλέπει από ψηλά; Πώς να του πεις ότι δε θα ξαναδεί τον Γιωργάκη, την Κορίνα, το Βασίλη…
Αυτές είναι στιγμές που μας στιγματίζουν! Στιγμές της καθημερινότητας μας. Στιγμές που σημαδεύουν τις ζωές όλων μας και που μάλλον δε θα ξεπεράσουμε ποτέ!
Α.Γ.
