Έχετε σκεφτεί ποτέ τι δυσκολίες αντιμετωπίζει μια οικογένεια με δύο ή και περισσότερα παιδιά, όταν το ένα από αυτά έχει καρκίνο; Πιστέψτε με, πολλές!
Η πρώτη δυσκολία προκύπτει όταν γίνεται η διάγνωση και η εισαγωγή του παιδιού στο νοσοκομείο. Εισαγωγή που διαρκεί περίπου ένα μήνα ή και περισσότερο, ανάλογα με την περίπτωση. Τι γίνεται, λοιπόν, όλο αυτό το διάστημα με το άλλο ή τα άλλα παιδιά; Ποιος θα μείνει μαζί τους να τα φροντίσει; Εδώ έρχονται να δώσουν τη λύση οι κοντινοί συγγενείς, που αναλαμβάνουν να αναπληρώσουν –όσο γίνεται– το κενό που προκύπτει από την απουσία των γονιών.
Μετά από αυτό το διάστημα, της συνεχόμενης νοσηλείας, κατά τη διάρκεια του οποίου οι γονείς είναι μοιρασμένοι στα δύο, έρχεται η στιγμή να επιστρέψουν όλοι στο σπίτι. Έρχεται η στιγμή τα αδέρφια να συναντηθούν, να αγκαλιαστούν και να παίξουν παρέα. Πρέπει, όμως, να τους εξηγήσουμε κάποια πράγματα. Πρέπει να καταλάβουν πως οι συνθήκες τώρα έχουν αλλάξει, γιατί ο οργανισμός του άρρωστου αδερφού/ης είναι πολύ ευαίσθητος. Οπότε επιβάλλεται όλα γύρω να είναι πολύ καθαρά και όλοι να πλένουν συχνά και πολύ καλά τα χέρια τους. Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουν ότι θα σταματήσουν οι επισκέψεις αγαπημένων προσώπων, συγγενών και φίλων, στο σπίτι, για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να έρθει το άρρωστο παιδί σε επαφή με μικρόβια, ιώσεις κ.λπ.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και η πιθανότητα κάποιο από τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας να αρρωστήσει. Τι γίνεται τότε; Τότε έρχεται η δύσκολη στιγμή που το παιδί αυτό πρέπει να απομακρυνθεί από το σπίτι και μάλιστα για αρκετό καιρό. Γιατί δεν αρκεί να απομακρυνθεί μόνο για το διάστημα που έχει τα συμπτώματα οποιασδήποτε ίωσης, αλλά και για 10 μέρες μετά, που διαρκεί η ανάρρωση. Αναλογιστείτε λίγο πόσες δυσκολίες προκύπτουν από μία τέτοια κατάσταση. Θα σας βοηθήσω. Αμέσως αρχίζουν συζητήσεις για να βρεθούν λύσεις στα εξής ερωτήματα: Που θα πάει το παιδί; σε ποιο σπίτι θα φιλοξενηθεί; ποιος θα το συνοδεύσει και θα μείνει μαζί του όλο αυτό το διάστημα για να το φροντίσει; τι θα του πούμε και πώς θα του εξηγήσουμε για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Και το πιο σημαντικό: πώς θα χειριστούμε τις αντιδράσεις που πιθανόν να βγάλει το παιδί, λόγω της έλλειψης του δικού του χώρου, των παιχνιδιών του, αλλά και των γονιών του.
Από την άλλη μεριά και οι ίδιοι οι γονείς νιώθουν πολύ άσχημα, νιώθουν τύψεις που «εγκαταλείπουν» ένα από τα παιδιά τους. Όλων η ψυχολογία επηρεάζεται αρνητικά, επιβαρύνεται.
Στις οικογένειες που υπάρχουν περισσότερα από ένα παιδιά και κάποιο από αυτά έχει καρκίνο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα και πολύπλοκα. Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Και η ψυχική δύναμη, το κουράγιο και η υπομονή που επιβάλλεται να δείξουν όλοι, πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερη!
