Η Μαρία μεγαλώνει και μαζί με αυτή μεγαλώνουμε και εμείς!
Είναι δύσκολο να είσαι γονιός ανάπηρου παιδιού, είναι πιο δύσκολο να είσαι ο ίδιος ανάπηρος και είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι και ανάπηρος και μόνος….
Κάντε εικόνα λίγο το παρακάτω:
Η Μαρία είναι ξαπλωμένη και χαίρεται στο διπλό μας κρεβάτι ενώ κουνιέται ανάσκελα, στην ουσία σέρνεται προσπαθώντας να αλλάξει θέση από πάνω να πάει κάτω γιατί δεν μπορεί να το κάνει αλλιώς… Εγώ είμαι δίπλα της, την προειδοποιώ ότι αν συνεχίσει έτσι «θα πέσει». Η Μαρία με αγνοεί και συνεχίζει το σύρσιμό της γελώντας τόσο εγκάρδια.. της φαίνεται τόσο αστεία η προειδοποίησή μου, άσε που μου φαίνεται ότι όντως θέλει να… πέσει.. για να δει άραγε τι σημαίνει «θα πέσεις»; Δεν ξέρω…
Μετά από λίγη ώρα η Μαρία αρχίζει να πέφτει… Πέφτει σερνόμενη από το κρεβάτι στο πάτωμα σιγά σιγά… Στην αρχή σοκάρεται και γελάει… Την αφήνω για λίγο, είμαι κοντά της και της κρατώ το χέρι χωρίς να της μιλώ… Η Μαρία αρχίζει να φοβάται… Τη σηκώνω, την παίρνω αγκαλιά και της τραγουδώ ότι είμαι εδώ.. για να φύγει ο φόβος της ότι όσο είμαι εδώ, θα… τη σηκώνω όταν πέφτει…
Φυσικά δεν είμαι άκαρδη, η Μαρία δεν είναι βρέφος, είναι ένα παιδί 4 ετών που θέλει και εκείνη να πέσει κάτω, να εξερευνήσει τα όριά της. Τα παιδιά άλλωστε μαθαίνουν από το παιχνίδι και όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι για εκείνη…
Ναι, μακάρι να μπορούσε να σηκωθεί… αλλά δεν μπορεί… Oπότε ναι, είναι δύσκολο να είσαι ανάπηρος… και μόνος σου…
Η αναπηρία είναι δυσκολία για όλους μας. Fυσικά και έχει όμορφες στιγμές, φυσικά και είμαστε χαρούμενοι, φυσικά είμαστε τόσο ανθρώπινοι όσο και οι υπόλοιποι και φυσικά και μας πονάει πολύ…
Εύχομαι λοιπόν όλοι εμείς που είμαστε εκεί και φροντίζουμε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους συζύγους μας να είμαστε γεροί, να είμαστε δυνατοί, να έχουμε αποθέματα υπομονής, αποθέματα χαμόγελου για να είμαστε όσες περισσότερες φορές γίνεται κοντά τους όταν πέφτουν… Kαι να το κάνουμε με αγάπη… μόνο με απόλυτη ανιδιοτελή αγάπη ..
Χριστίνα
