Γνωστή εφαρμογή φωτογραφιών κινητού τηλεφώνου, με παροτρύνει να θυμηθώ στιγμές που έχουν απαθανατιστεί στο παρελθόν κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων.
Επικεντρώνομαι στις φωτογραφίες από τις δύσκολες περιόδους της ζωής μου.
Πρόσωπα παιδιών που τα κατάφεραν, αλλά και κάποιων που δεν στάθηκαν τόσο τυχερά. Παιδιών που μάχονται ακόμα, είτε με τις παρενέργειες των θεραπειών τους, ή λόγω υποτροπών της νόσου.
Πρόσωπα μαμαδων και μπαμπαδων, των φίλων μου, των συμπολεμιστων μου, όπως συνεχίζω να τους αποκαλώ. Πάντα χαμογελαστά τα προσωπα τους. Χαμόγελο, που προέρχεται από την δύναμη που αναγκαστικά αποκτήσαμε σε μία διαδρομή – μονόδρομο χωρίς εναλλακτική επιλογή.
Ανάμεσα σε αυτές τις φωτογραφίες βλέπω και του δικού μου παιδιού. Άλλοτε σαν μια αδύνατη φιγούρα που προσπαθεί να στερεωσει ένα αστέρι στην κορυφή ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου στην μονάδα ακτινοθεραπειας, άλλοτε στους διαδρόμους ανάμεσα σε Άγιους Βασιληδες και Minions, που προσπαθεί να αντλήσει λίγη από την χαρά και την μαγεία των Χριστουγέννων.
Αλλά να…… μία μία ξεπροβάλλουν πρόσφατες φωτογραφίες!
Των τελευταίων χρόνων!. Από σχολικές εκδηλώσεις, από οικογενειακές γιορτές, από διακοπές. Το παπάκι αργά αργά μετατρέπεται σε κύκνο.
Ένας κύκνος με πληγές αλλά…… κύκνος.
Περήφανος μπαμπάς Οδυσσέας.
