Από το BeStrong.org.gr
Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ και εγώ μαζί σας την δική μου ιστορία… Είμαι η Δέσποινα και η ιστορία μου ξεκινάει τον Μάιο του 2007…
Από καιρό ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… Απώλεια κιλών, υπερβολική κόπωση, κακή διάθεση… Όλα τα απέδιδα στο γεγονός ότι δούλευα πολλές ώρες.
Μέχρι που άρχισαν πυρετοί που έφταναν μέχρι 39,5… Δεν μπορεί είπα, πρέπει να πάω στο γιατρό. Πήγα σε ένα παθόλογο, ο οποίος με έβαλε σε μια σειρά αιματολογικών εξετάσεων.
Πολύ υψηλά λευκά, πολύ χαμηλός αιματοκρίτης, πρησμένοι λεμφαδένες: η διάγνωση του… ίωση!
Μου έδωσε αντιβίωση και εγώ σαν καλή ασθενής ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του.
Μέρες μετά, και αφού έχω τελειώσει την αγωγή μου, ξανά πάλι πυρετοί που δεν υποχωρούσαν με τίποτα…
Αποφασίζω, λοιπόν, να πάω σε όποιο νοσοκομείο εφημέρευε να δω τι συμβαίνει.
Μετά από ώρες αναμονής, θυμάμαι τη γιατρό να βγαίνει, να με χαϊδεύει στοργικά στην πλάτη και να μου λέει: «Δεσποινάκι, θα κάνουμε εισαγωγή να το ψάξουμε λίγο παραπάνω..».
Εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτή η απλή ίωση που όλοι νομίζαμε.
Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου: «Μαμά, της λέω, μην ανησυχείς, δεν είναι κάτι σοβαρό, απλά θα χρειαστεί να μπω στο νοσοκομείο να δούμε τι είναι». Μετά από μια σειρά εξετάσεων, μου ανακοινώνουν ότι θα έπρεπε να κάνω βιοψία σε ένα λεμφαδένα στον τράχηλο (λαιμό), για να σιγουρευτούμε. Έτσι και έγινε…
Μετά από 10 μέρες χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν η γιατρός, η οποία θεώρησε καλό να μου πει τα αποτελέσματα της βιοψίας τηλεφωνικώς: «Η βιοψία σας έδειξε ότι πάσχετε από λέμφωμα Hodgkin, θα πρέπει να έρθετε για σταδιοποίηση και να ορίσουμε τι θεραπεία θα ακολουθήσετε»…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Έτρεξα στο δωμάτιο του 5χρονου γιου μου και τον αγκάλιασα σφιχτά και έφυγα για το νοσοκομείο. Δεν θυμάμαι πώς έφτασα… Το μόνο που είπα στη γιατρό ήταν ότι θα απευθυνθώ αλλού για θεραπεία, γιατί θεώρησα απαράδεκτο να μου ανακοινώσει κάτι τέτοιο από το τηλέφωνο.
Πήρα ό,τι εξετάσεις είχα και πήγα στην αιματολογική κλινική του Λαϊκού νοσοκομείου. Άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο! Ο γιατρός μου, ο κ. Παναγιωτίδης, αφού μου εξήγησε τι είναι αυτό που θα πολεμήσουμε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Όλα θα πάνε καλά, να είσαι σίγουρη! Εσύ κοίτα το παιδάκι σου και να μην στεναχωριέσαι και όλα θα πάνε καλά».
Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες μου με ηθικό ακμαιότατο. Οκτώ μήνες, έλεγα, είναι, θα περάσουν. Είχα γνωρίσει και μια κοπέλα εκεί, την Κατερίνα Ρ., κάναμε παρέα η μία στην άλλη (και ακόμα κάνουμε!), στα δύσκολα δίναμε κουράγιο η μία στην άλλη… Γυρνούσα στο σπίτι και έτρεχα με όσο κουράγιο είχα να παίξω με τον γιο μου!
Έτσι κυλούσε ο καιρός…
Μόλις ολοκλήρωσα τη θεραπεία έκανα το PET SCAN, το οποίο όμως έδειξε υποτροπή… Ακολούθησαν και άλλες χημειοθεραπείες… ακτινοβολίες… και άλλη υποτροπή, αυτή τη φορά στο μυελό των οστών.
Ήταν η περίοδος που έμαθα ότι διαγνώστηκε πως η μητέρα μου έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα! Τραγικό συναίσθημα να μην μπορείς να στηρίξεις την ίδια σου τη μητέρα, ακόμα πιο τραγικό για εκείνη την ίδια, που έπρεπε να παλέψει για τον εαυτό της και να έχει και τον πόνο του παιδιού της…
Αυτή τη φορά έπρεπε να νοσηλευτώ, μου είπε ο γιατρός μου. Θα με προετοίμαζε για αυτόλογη μεταμόσχευση. Θα έκανα πάλι χημειοθεραπείες και οστεομυελικές βιοψίες. Θα έπρεπε να συλλέξουμε κύτταρα για τη μεταμόσχευση.
Δυστυχώς, όμως, ο οργανισμός μου ήταν τόσο ταλαιπωρημένος που δεν ήταν δυνατό. Εκεί άρχισαν όλοι να χάνουν τις ελπίδες τους και, από ό,τι έμαθα μετά από καιρό, οι πιθανότητες επιβίωσης μου ήταν λιγότερο από 30%…
Τότε, βέβαια, δεν γνώριζα ότι ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση και ίσως αυτό με βοήθησε, γιατί δεν επηρέασε την καλή ψυχολογία που είχα και –πιστέψτε με– η καλή ψυχολογία είναι το καλύτερο φάρμακο!
Θα μου πείτε, μα καλά, πώς είναι δυνατόν να ξέρεις ότι η μητέρα σου δεν είναι καλά και να έχεις καλή ψυχολογία;
Δεν ξέρω από που έπαιρνα όλη αυτή τη δύναμη. Σίγουρα, όμως, ο γιος μου ήταν η κινητήριος δύναμη μου!
Τον Οκτώβριο του 2008 έκανα την τελευταία χημειοθεραπεία και μετά από λίγο ακολούθησε μια οστεομυελική βιοψία για να δούμε τι γίνεται, όπως και έγινε.
Ακόμα θυμάμαι τον γιατρό μου, τον κ. Παναγιωτίδη, να βγαίνει από το γραφείο και να μου λέει: «Όλα είναι καθαρά!», κάνοντας παράλληλα μια κίνηση με τα χέρια του που υποδήλωνε ότι όλα τέλειωσαν. Ξέσπασα σε κλάματα, σαν να ξαναγεννήθηκα εκείνη τη στιγμή… Και αν το σκεφτώ καλύτερα, όντως ξαναγεννήθηκα!
Ποτέ μην το βάζετε κάτω, ακόμα και όταν νιώθετε ότι όλα πάνε κόντρα. Άλλωστε, με κόντρα τον άνεμο δεν απογειωνόμαστε…
Να λέτε ότι όλα θα πάνε καλά και να το πιστεύετε!
Να μένετε δυνατοί!
Είμαι η Δέσποινα, επιζούσα από λέμφωμα Hodgkin, και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!
ΥΓ: Ξέχασα να σας αναφέρω ότι τελικά η αυτόλογη μεταμόσχευση δεν έγινε…
