Η ιστορία μιας μαμάς που νόσησε από καρκίνο

γράφει η Μαμά της Διονυσίας

Μπορεί να ήμουν 35 χρονών αλλά η Τ- Λεμφοβλαστική Λευχαιμία με βρήκε μετά την γέννηση της κορούλας μου.
Πριν ακόμα την δω να μιλάει, να περιπατάει μπήκα στον Ευαγγελισμό. Πρώτη επαφή με νοσοκομείο μετά το μαιευτήριο που γέννησα. Και εκεί που περίμενα χρόνια ολόκληρα και ονειρευόμουν να κάνω μια οικογένεια με 3 παιδιά, μιας και έχω χάσει τον αδελφό μου και ξέρω ποσό δύσκολο είναι να μεγαλώνεις χωρίς αδέλφια, έπρεπε να διαχειριστώ τα παρακάτω: Λευχαιμία, 2 χρόνια απουσία από το σπίτι, από το παιδί μου, πιθανή μεταμόσχευση, πιθανός θάνατος.
Μα ήμουν μόνο 35 χρόνων..και το παιδί μου;

Οι μαμάδες με παιδάκια που νόσησαν από Λευχαιμία ξέρουν πόσο μεγάλο είναι το πρώτο διάστημα μέχρι να σου επιτρέψουν να βγεις για μια εβδομάδα έξω μέχρι την επόμενη χημειοθεραπεία. Αφού πέρασαν3 μήνες στο νοσοκομείο, αφού έφτασα 48 κιλά, αφού έχασα τα μαλλιά μου επέστρεψα σπίτι..Όταν μου έφεραν την μικρή θυμάμαι άνοιξε η πόρτα κρατούσε ένα λουλούδι και έμεινε ακούνητη και αμίλητη …ποια ήμουν εγώ; Γιατί δεν είχα μαλλιά; Της είπαν η μαμά της …τι είναι μαμά;

Οι μήνες περνούσαν μέσα στον Ευαγγελισμό με 1 εβδομάδα ρεπό από κάθε θεραπεία και μετά πάλι μέσα..Όταν ήμουν σπίτι προσπαθούσα ν ρουφήξω κάθε στιγμή με την μικρή μου, αψηφώντας τις εντολές των γιατρών για ιώσεις μικρόβια και μάσκα στο σπίτι…

Έπειτα ήρθαν οι οστεωνεκρώσεις από τα φάρμακα και την κορτιζόνη στα ισχία..για 2 χρόνια σχεδόν ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι μέχρι να χειρουργηθώ και στα δυο πόδια, αρθροπλαστικές και να μπορέσω να περπατήσω..και με το καροτσάκι προσπαθούσα να την έχω πάντα αγκαλιά όταν ήμασταν μαζί..
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ το παιδί μου να περάσει όσα πέρασα με την νόσο. Τον πόνο, και τον χρόνο μέσα στο νοσοκομείο, το σίγουρο είναι ότι θα πονάω περισσότερο από ότι όταν ήμουν ανάπηρη με φρικτούς πόνους στα ισχία και άπειρη θεραπεία να ρέει στις φλέβες μου… Δεν θα μπορώ να την βλέπω και να ξέρω τι νιώθει, πως αισθάνεται, πόσο πονάει.
Ακόμα και τώρα μετά από 5 χρόνια τίποτα δε ξεχνιέται, ούτε θα ξεχαστεί ποτέ.

Αγαπητές μανούλες ο Θεός να σας δίνει απίστευτη δύναμη, να σας δίνει ψυχική ισορροπία και αντοχή. Να κάνει τον χρόνο μέσα στο νοσοκομείο να κυλάει γρήγορα πολύ.
Ο φόβος να μην νοσήσει ξανά το παιδί σας είναι και μέσα στο μυαλό μου. Να μην νοσήσω και απομακρυνθώ πάλι από δίπλα της, να μην πεθάνω μέχρι να την μεγαλώσω…
Εύχομαι να περάσουν τα χρόνια και να μεγαλώσουν τα παιδάκια σας, να είναι δυνατά και γερά, και εσείς που ποτέ δεν θα ξεπεράσετε ότι ζήσατε να το θυμάστε και να αισθάνεστε τυχεροί που τα ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ …δεν το επιτυγχάνουν όλοι…