Η Ελένη Αϋφαντή, life coaching εκπαιδευτής, απαντά στις ερωτήσεις μας…
• Πόσο εύκολο και πόσο ρεαλιστικό είναι να συμβουλεύεις έναν άνθρωπο για το πώς να ζει;
Ο ρόλος του coach είναι με διάφορες τεχνικές, να κάνει τον πελάτη του να δει μόνος του τι τον περιορίζει και πώς να διαχειριστεί τις αρνητικές συνέπειες των περιορισμών του, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη πρόσβαση στο δυναμικό του και να κάνει τις καλύτερες γι’ αυτόν επιλογές. Ο coach σε καμία περίπτωση δεν τον καθοδηγεί προς την όποια κατεύθυνση.
• Μπορείτε να δώσετε βασικά tips για τη διαχείριση της αλλαγής στη ζωή του ανθρώπου;
Η δυσκολία που έχουμε να διαχειριστούμε τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή μας εντοπίζεται κυρίως στη διαχείριση της απώλειας. Κάτι χάσαμε, εργασία, σχέση, υγεία, χρήματα, αλλά και τα όνειρα, τα νιάτα μας, τις αξίες μας, την αυτοπεποίθησή μας, κ.α. Έτσι, έχουμε την αίσθηση ότι η ζωή μας σταμάτησε.
Η δυσκολία είναι στην επανεκκίνηση και στην προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για tips, το πρώτο θα ήταν να εστιάσουμε τη σκέψη μας σ’ αυτό που συμβαίνει τώρα, στο τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε με την παρούσα κατάσταση. Να εστιάσουμε στο να δημιουργήσουμε νέες προοπτικές και ευκαιρίες και ίσως κάποιες πιο ωφέλιμες για μας συνήθειες, εγκαταλείποντας τις παλιές πρακτικές.
Το δεύτερο είναι να αποφύγουμε να κάνουμε εκτίμηση της παρελθούσας κατάστασης, με ερωτήσεις όπως : γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό, γιατί μου το έκανε αυτό, γιατί να πληρώνω τα σπασμένα άλλων, κλπ. Όταν προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και αν είναι χρήσιμο για μας, τότε, μπορούμε να αναλογιστούμε τι έγινε και ποια ήταν η δική μας συμβολή στα γεγονότα.
• Πώς διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας σε περιπτώσεις απώλειας και αρρώστιας;
Με το να μην τα μεγεθύνουμε. Να μην αφήνουμε τη σκέψη μας ανεξέλεγκτη να δημιουργεί σενάρια τρόμου, δυστυχίας και αυτοεκπληρούμενων προφητειών. Η απώλεια φέρνει πόνο και αυτό είναι ένα αναπόδραστο κομμάτι της ζωής μας, θα το βιώσουμε έτσι κι αλλιώς. Στο χέρι μας είναι αν θα είναι προσωρινό ή αν θα το μονιμοποιήσουμε με τη στάση μας. Προσωρινό είναι όταν αποδεχτώ ότι τώρα πονώ μεν αλλά, σιγά-σιγά, θα μπω στη δράση και κάποια στιγμή ξέρω ότι θα βγω από την άλλη μεριά. Μόνιμο είναι όταν πάρω «απόφαση» ότι μετά από αυτό που συνέβη, όλα τέλειωσαν. Να θυμόμαστε πάντα ότι όσο ζούμε τίποτα δεν τελειώνει.
• Πολλές φορές τα μέλη μιας οικογένειας αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις μεγάλες και δύσκολες αλλαγές που τους συμβαίνουν. Κάποια μέλη ίσως και να αρνούνται να τις δεχθούν. Πώς μπορούν τα υπόλοιπα μέλη να τους βοηθήσουν να τις διαχειριστούν και να τις αντιμετωπίσουν;
Η άρνηση, η μη αποδοχή είναι και αυτή ένα αρχικό στάδιο της απώλειας. Αρχικά λοιπόν μπορεί να συμβεί, χρειάζεται όμως, να φύγουμε σύντομα από αυτό. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τους αγαπημένους μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε, με τη δική μας αδιαπραγμάτευτη στάση, ότι συνεχίζουμε, ότι δεν το βάζουμε κάτω, ότι με τις κατάλληλες δράσεις και ενέργειες, μπορούμε όλοι μαζί, να οδηγήσουμε σταθερά την οικογένεια στη νέα τάξη πραγμάτων.
