Από τη στιγμή που νοσεί το παιδί σου με καρκίνο, σε οποιαδήποτε μορφή είναι αυτός, η ζωή σου αλλάζει ριζικά. Αλλάζουν οι προτεραιότητες σου, η καθημερινότητα σου, τα όνειρα σου. Έτσι και εμένα άλλαξαν όλα όταν διαγνώστηκε ο Αντώνης με λευχαιμία. Οι ώρες που βρισκόμουν μέσα στο νοσοκομείο έμοιαζαν ατελείωτες, βασανιστικές και αυτό διότι υπήρχε η αβεβαιότητα. Αμέτρητα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου: «θα γίνει καλά το παιδί μου; Θα ανταποκριθεί στη θεραπεία;» κ.α.. Από την άλλη, τις ώρες που βρισκόμουν στο νοσοκομείο έπρεπε να εξοπλιστώ με κουράγιο, πίστη, αισιοδοξία και με ένα μεγάλο χαμόγελο για να το μεταδώσω στον Αντώνη έτσι ώστε να τονωθεί η ψυχολογία του. Ορισμένες στιγμές έπρεπε να φεύγω από το νοσοκομείο και να πηγαίνω στο σπίτι μου στο άλλο μου αγγελούδι, τη Μαρίλια, αφήνοντας πίσω τη σύζυγο μου, φύλακα άγγελο και άγρυπνο φρουρό του Αντώνη. Εκείνες οι ώρες ήταν εξίσου δύσκολες διότι το σώμα μου μπορεί να βρισκόταν σπίτι με την κόρη μου αλλά η ψυχή μου έμενε στο νοσοκομείο. Έπρεπε να μένω συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στη μικρή μου κόρη, όση ώρα έμενα μαζί της και να της μεταδώσω θετικά συναισθήματα, αφήνοντας όλα τα αρνητικά, μεταξύ νοσοκομείου και σπιτιού. Τις ώρες που βρισκόμουν στη δουλειά ήταν το ίδιο δύσκολες. Προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένος αλλά παράλληλα είχα άγχος για το πώς ήταν ο Αντώνης στο νοσοκομείο. Εννοείται ότι όλες τις ώρες που έλειπα από το νοσοκομείο, είτε ήταν στο σπίτι είτε στη δουλειά, πάντοτε ενημερωνόμουν τηλεφωνικά από τη σύζυγο μου, σε καθημερινή βάση, για την υγεία του Αντώνη, σε σημείο κιόλας να καταντώ «ενοχλητικός» και «κουραστικός». Η ομιλία μου ξεκινούσε από ένα απλό «πως είναι ο Αντώνης», και κατέληγε σε ανάκριση ή ιατρικό ερωτηματολόγιο, πάντα βέβαια από αγάπη, ενδιαφέρον και ανησυχία.
Οι γονείς οι οποίοι περνάνε αυτή τη φάση της κάθε μορφής παιδικού καρκίνου κατανοούν και ξέρουν ότι όλες οι ώρες είτε μέσα στο νοσοκομείο, στο σπίτι ή στη δουλειά είναι αγχωτικές και δύσκολες αλλά πρέπει να τις αντιμετωπίζουν με θάρρος και υπομονή προκειμένου να βρίσκονται σε μια ψυχική και σωματική σταθερότητα την οποία να μπορούν να μεταδώσουν και στα παιδιά τους που νοσούν.
ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
