Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι.
Πατέρας δύο παιδιών με βαριά αναπηρία, ο Ζαν Λουι Φουρνιέ περιγράφει στιγμές από την καθημερινή ζωή του Ματιέ και του Τομά, σε μια αφήγηση όπου το τραγικό εναλλάσσεται με κωμικό, η δυστυχία και η φρίκη με την τρυφερότητα και την αγάπη, το παράλογο απέναντι στην πραγματικότητα.
Ένα μικρό βιβλίο, από αυτά που διαβάζονται με την μία, που σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση κι ένα αίσθημα βάρους στην καρδιά και στην ψυχή σου.
Κάθε σελίδα του και μια ιστορία, από αυτές που κάπου έχεις ξαναδεί, έχεις ξανακούσει. Σκέφτεσαι όσες οικογένειες ξέρεις με παιδιά με αναπηρίες και αναρωτιέσαι πως είναι η καθημερινότητα τους.
‘Τι Γολγοθάς γι αυτούς τους γονείς…»λέμε. Για τα παιδιά δεν ξέρω πόσες φορές λέμε το ίδιο. Συζητάμε για τα πρακτικά προβλήματα αλλά για το τι νιώθουν αυτοί οι γονείς; Και δεν είναι μόνο η αγάπη, οι ενοές ίσως και οι τύψεις, η κούραση τους, ψυχική και σωματική.
«Χάρη σε εσάς, είχα κάποια πλεονεκτήματα σε σχέση με τους γονείς των φυσιολογικών παιδιών. Δεν με απασχόλησαν ποτέ οι σπουδές σας, ούτε ο επαγγελματικός σας προσανατολισμός…ούτε να ανησυχήσουμε για το τι θα κάνουμε αργότερα, μάθαμε από πολύ νωρίς τι θα κάνετε: τίποτα».
Σοκαριστικό!
Γράφει ο μπαμπάς για τους δύο γιους του, για να μην τους ξεχάσουν ποτέ, για να πει όσα δεν είχε πει ποτέ, για τις τύψεις του, για το ότι δεν ήταν καλός πατέρας.
Λέει στην εισαγωγή ο Φουρνιέ ότι πολλές φορές δεν άντεχε τα δύο του παιδιά, του ήταν δύσκολο να τους αγαπά.
Το έχουμε νιώσει αυτό; Μερικές φορές δεν αντέχω τα παιδιά μου, που δεν με ακούν, που δεν μαζεύουν τα παιχνίδια τους, δεν κάνουν αυτό που τους λέω. Αλλά εγώ είμαι μαμά δύο φυσιολογικών παιδιών που δεν χρειάζεται να έχω αγγελική υπομονή μαζί τους…
Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου με έχει σημαδέψει. Μια φράση έχω υπογραμμίσει πολύ έντονα και διαβάζω συνέχεια και συνέχεια:
«είναι φοβερός ο θάνατος αυτού που δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένος, αυτού που ήρθε για να μείνει στη Γη μόνο για λίγο και μόνο για να υποφέρει».
‘Που πάμε μπαμπά;»
Ζαν Λουί Φουρνιέ, εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
